هوش مصنوعی: من کسی هستم که به راحتی می‌توانم به باغ و گلشن بروم، اما تنها در صورتی این کار را انجام می‌دهم که از بی‌خبری‌ها و غم‌ها دور شوم و به یاد بوی محبوبم بیفتم.

هوش مصنوعی: به زیبایی و لطافت بهار فریب نخورم؛ فقط در صورتی که دل‌تنگی و شوقی در من باشد، به سمت گلزار می‌روم.

هوش مصنوعی: دل من از این سایه‌های در حرکت اندوهگین شده است، به زیر سایه آن سرو ثابت و استوار می‌روم.

هوش مصنوعی: مست و شیدا از کنار تو به دریا می‌روم، با آغوشی باز، بی‌پایان و وسیع.

هوش مصنوعی: از عشق و علاقه‌ام، همان حلقه‌ای که بر گردن دارم، اگر به خلوت آغوش محبوب بروم.

هوش مصنوعی: دل بی‌قراری من زمانی آرام می‌شود که مانند شانه‌ای در زلف‌های پیچیده و زیبا، در آن فرو بروم.

هوش مصنوعی: من از این که به سفری بی‌مقصد رفته‌ام و به آرامی به سوی محبوبم می‌روم، احساس خوشحالی می‌کنم.

هوش مصنوعی: چنان غرق در خواب و بی‌خبر از دنیا شده‌ام که حتی در زمان بی‌هوشی، باده‌ی نسیم صبحگاهی مرا به حرکت درمی‌آورد.

هوش مصنوعی: من به خاطر تو، ای عزیز، خوشحالم که مثل غبار در کنار تو هستم و می‌توانم در پی تو حرکت کنم.

هوش مصنوعی: هرچند که من آسان‌صید هستم و ضعیف، اما شایسته نیست که به خاطر تشنگی به لب یکی از تیغ‌های تیز و برنده بروم.

هوش مصنوعی: از تاریکی شب خارج می‌شوم تا به روشنی چهره‌ی آتشینم برسم.