هوش مصنوعی: اگر دوباره به چهره‌ات نگاه کنم، مانند صبحی تازه زندگی‌ام را از نو آغاز می‌کنم.

هوش مصنوعی: عشق و اشتیاق تو به قدری در وجودم تاثیر گذاشته که هرچه را که از خود بکنم، همچنان به سمت تو پرواز می‌کنم و هیچ چیز نمی‌تواند مانع این خاستگاه لطیف شود.

هوش مصنوعی: نگاه تو به من چنان اثر گذاشته که می‌خواهم از خیال تو فاصله بگیرم و از دل‌های شب دوری کنم.

هوش مصنوعی: با اشک‌های تلخ خود از چشمان آسمان بیدار می‌شوم و با آهی گرم، چهره‌ ماه را که پر از ستاره است، روشن می‌کنم.

هوش مصنوعی: من که نه امید و انگیزه‌ای دارم و نه دل خوشی، نمی‌دانم چه اتفاقی افتاده که کارهایم به مشکل برخورد کرده است. آیا باید ابتدا تدبیری بیندیشم یا رضایت به قضا و قدر بدهم؟

هوش مصنوعی: دیگر در چشمانم هیچ بر جای نمانده، جز جوی اشکی که ریخته‌ام؛ تنها می‌توانم از دل‌تنگی به چهره محبوبم خوش‌نگاهی کنم.

هوش مصنوعی: اگر در فکر و نظر خود به جزئیات دقیق دقت کنم، می‌توانم سفر به دریاهای وسیع و ناچیز را آغاز کنم.

هوش مصنوعی: من انسانی حساس هستم که اگر سایه‌ی درختی بر من بیفتد، احساس خستگی و سرخوشی به من دست می‌دهد.

هوش مصنوعی: اگر در این فضا تخته‌ای پیدا کنم، آن را به دست می‌گیرم و با آن به بازی و سرگرمی می‌پردازم، مثل کودکانی که در گهواره بازی می‌کنند.

هوش مصنوعی: من تمام عمرم را صرف می‌کنم تا دل خودم را تسکین دهم، اما نمی‌دانم چگونه می‌توانم محبوبم را به دام افسون و جادو بزنم تا به من نزدیک شود.