هوش مصنوعی: من تصمیم دارم که در سرزمین خودم زندگی کنم و برایم اهمیتی ندارد که در چه کاری مشغول هستم.

هوش مصنوعی: من مانند یک صیقل‌دهنده فولاد، تلاش می‌کنم تا روی خود را از غبارها پاک کرده و مانند آینه‌ای درخشان و شفاف جلوه دهم.

هوش مصنوعی: وقتی روزهای سال را همچون آینه در برابر خود بگذارم، تمام خطاها و گناهان زیادی را که مرتکب شده‌ام، حساب و شهود می‌کنم.

هوش مصنوعی: تا زمانی که صدای طبل حرکت به گوشم نرسیده، از جا بلند می‌شوم و کارهایم را مرتب می‌کنم.

هوش مصنوعی: از نگاه افرادی که عیب دیگران را می‌بینند، چشم‌پوشی می‌کنم و به زندگی و روزگار خود توجه می‌کنم.

هوش مصنوعی: من به دنبال رهبری و هدایت نابسامانی لشکر هستم، مانند گرد و غبار، و سر به سوی سوارکاری می‌برم که متعلق به خودم است.

هوش مصنوعی: به کار خود 집중 می‌کنم و تمام حواسم را به آن معطوف می‌کنم، و هر یک از اعضای جامعه‌ام را نظم می‌بخشم و به وظایفشان می‌مشغول می‌کنم.

هوش مصنوعی: من در میان خدمت به کسانی چون میر و وزیر، تنها به خاطر خدمت به پروردگارم این کار را انجام می‌دهم.

هوش مصنوعی: قبل از اینکه به موقعیت امتحان بیفتم، باید عیب‌ها و نواقص خود را اصلاح کنم.

هوش مصنوعی: من از سنگ و مصالحی محکم خانه‌ای می‌سازم که مانند صدف باشد و از جواهرات باارزش خود حفاظت کنم.

هوش مصنوعی: مانند شمعی، دور از دیگران، نور خود را به تنهایی انتخاب می‌کنم و غذایی برای خود از جسم ضعیف و نزار خود تهیه می‌کنم.

هوش مصنوعی: به خاطر عطر سیب، از زیبایی‌های باغ دنیا رضایت می‌دهم و لباس خود را با زباله‌های دنیا عوض می‌کنم.

هوش مصنوعی: با کمال ناامیدی و درد دل، می‌خواهم با نوشیدن شراب قرمز رنگ، غصه و افسردگی‌ام را فراموش کنم و با اشک‌های تلخ خود، به درمان حال خرابم بپردازم.

هوش مصنوعی: دیگر به هیچ کتاب و نوشته‌ای نگاه نمی‌کنم و فقط به سرنوشت و روزگار خودم توجه می‌کنم.

هوش مصنوعی: به نان خشک راضی می‌شوم و از نعمت‌های دنیا بگذرم، ولی لب تر از اشک‌های خودم بزنم و به یادگری از اندوه و غم بپردازم.

هوش مصنوعی: زمانی که درختان خشک و بی‌برگ می‌شوند، من هم مانند یک خار خشک می‌شوم، اما در تلاش هستم تا با نفس خود، شادی و تازگی به زندگی‌ام بیاورم و روزهای سرد و خسته‌کننده را به بهار و زندگی تبدیل کنم.

هوش مصنوعی: از دل خود غم‌ها و دردها را بیرون می‌آورم و با دیدن زیبایی‌های باغ، اندوه خود را یادآوری می‌کنم.

هوش مصنوعی: دل نگران و بی‌قرار خود را با ترفندهایی آرام کرده و به دیگران نشان می‌دهم که در مسیر آن‌ها قدم بر می‌دارم، در حالی که در واقع خودم را می‌گیرم و مسحور می‌کنم.

هوش مصنوعی: به هر کسی که حال و روز خوبی ندارد، حرفی نمی‌زنم و فقط در دل خودم آتش اشتیاق به محبوبم را احساس می‌کنم.

هوش مصنوعی: کافی است که به خاطر بی‌توجهی، زمان زیادی را از دست داده‌ام؛ اکنون باید سعی کنم که از روزگارم جلو بیفتم.

هوش مصنوعی: من از گوشه تنهایی و آرامش خود بیرون می‌آیم زمانی که بتوانم تمام ارزش‌ها و زیبایی‌های جهان را در کنار خود داشته باشم.

هوش مصنوعی: من روزی از تلاش و جستجوی خود دست می‌کشم که بتوانم با دستانی خالی و تنگ، در آغوش محبوبم بروم.

هوش مصنوعی: به خاطر این که در دنیا بویی از سوختگی نمی‌یابم، از آدم‌ها روی می‌گردانم و به دل زخم‌خورده‌ام رو می‌آورم.

هوش مصنوعی: آدم زیرک و باهوش همیشه آماده است تا از نقاط ضعف دشمنانش بهره‌برداری کند و در این کار، حتی از حسادتی که نسبت به او دارند استفاده می‌کند.

هوش مصنوعی: اگر در نگاه مردم، جوانمردی و انصاف وجود نداشته باشد، بهتر است که من ناز و جلوه‌گری خود را از چشمه وجود خود به نمایش بگذارم.

هوش مصنوعی: برای مقابله با حوادث و مشکلات، تنها راهی که می‌شناسم این است که فروتنی و خاکساری خود را به عنوان محافظت‌کننده‌ای برای خودم در نظر بگیرم.

هوش مصنوعی: من درگیر جدال‌های پیش آمده بر اثر سرنوشتم هستم و نمی‌دانم کجاست فرصتی که بتوانم کارهای خود را انجام دهم.

هوش مصنوعی: در این جمله گفته شده که من به پاسخی که شاعر اوحدی داده است، به تو اشاره می‌کنم و در عین حال خودم را از تو جدا می‌کنم. به نوعی بیانگر این است که هر کس به نوعی به دنیای داخلی و احساسات خودش اهمیت می‌دهد و به شمارش و ارزیابی خود و دنیای خود می‌پردازد.