هوش مصنوعی: چگونه می‌توانم از نوشیدن شراب شیرین بهاری دست بکشم، در حالی که من آن کسی نیستم که به خاطر آنچه کرده‌ام، احساس پشیمانی کنم.

هوش مصنوعی: خوشا به حال کسی که شب را با یاد محبوبش سپری کند و در این شب، به موهای مشکی و زیبای او فکر کند.

هوش مصنوعی: این نیکو نیست که شخصی از نزدیک لب تو را بوسه بزند و من از دور به آن لب زیبا و درخشان فکر کنم و بوسه‌ای خیالی برسانم.

هوش مصنوعی: شبی را می‌خواهم که مانند روز قیامت طولانی باشد تا بتوانم تو را بدون هیچ حساب و کتابی، یکی یکی بشمارم.

هوش مصنوعی: خمار آن لب میگونی با شراب نمی‌شکند، چه نیازی است که من در دل خود غم و اندوه جمع کنم؟

هوش مصنوعی: چگونه می‌توانم به زیبایی محبوب نگاه کنم وقتی که نور آفتاب در چشمانم می‌رقصد و مرا اذیت می‌کند؟

هوش مصنوعی: حجاب جوهر آیینه باعث می‌شود که چگونه بتوانم خط غبار را با دقت مطالعه کنم.

هوش مصنوعی: بوسه‌ای که از جدایی به یاد می‌آید، تلخ و ناخوشایند است و از زبانم می‌رود. وقتی که با عشق و مختصر حرف می‌زنم، این حس تلخی را فراموش می‌کنم.

هوش مصنوعی: شادابی و تروت تازه‌ای که از تو نشأت می‌گیرد، نیازی به آب ندارد. پس به چه دلیلی باید چشمانم را پر از اشک کنم؟

هوش مصنوعی: آه، که من عمر ابدی ندارم مانند خضر تا بتوانم به آرامی هر دسته از موهای او را بشمارم.

هوش مصنوعی: من هدفم از تحمل درد و رنج زندگی این است که جان ناتوانم را در راه تو فدا کنم.

هوش مصنوعی: من آنقدر به دیدن تو مشتاقم که حتی با چشمان بسته، حاضر هستم از این بهشت بگذرم.

هوش مصنوعی: از این کافر که چشمانش سفید است، هیچ هراسی از روز قیامت وجود ندارد. بنابراین من در انتظار چه چیزی باید باشم؟

هوش مصنوعی: زندگی به راحتی نگذشته است، و من می‌خواهم شبی را به روز تبدیل کنم تا در آن زلف‌های مشکی را نوازش کنم.

هوش مصنوعی: من از نگاه دور او خوشنودم و به هیچ وجه آنقدر نیستم که به فکر شکار غزال حرم بیفتم.

هوش مصنوعی: از درد و اندوهی که دارم، دیگر نمی‌توانم به دل سنگین آن محبوب مهربانی کنم.