هوش مصنوعی: ستاره‌ای که به سوختن افتاده و آتشین است، نماد عذابی است که بر من نازل شده و مانند داغی سنگین برگه‌های معطّر و خوشبوی لاله در روزهای نوبهار بر دوش من سنگینی می‌کند.

هوش مصنوعی: چشمان پاک و بی‌آلایش من، مانند شبنم بر روی گل‌ها، هیچ چیز را نمی‌توانند تحت تأثیر قرار دهند. حتی اگر دیگران بخواهند از باغ من ببرند، قدرت این کار را نخواهند داشت.

هوش مصنوعی: من از سختی‌ها و مشکلاتی که در دنیای کوچک و تنگ خودم دارم، نمی‌توانم به سفر بروم. تنها در صورت وقوع یک تغییر بزرگ و سیل‌گونه، مانند بارش‌های بهاری، می‌توانم به فراخی و وسعت دریا دست پیدا کنم.

هوش مصنوعی: مرا به گروه کودکان راهنما کن، زیرا که من شیشه‌ای هستم و مشتاق بارش سنگ بر سر خودم.

هوش مصنوعی: جذبۀ دریا اختیارم را گرفته و من از کنترل خارج شده‌ام، مانند بارانی که دیگر به رشته‌ها بسته نیست.

هوش مصنوعی: هرچند که من صورت خود را از خون لاله شستم و پاک کردم، اما هنوز در این باغ، از سیاهکاران به شمار می‌روم.

هوش مصنوعی: من در مسیر زندگی‌ام هزاران مرحله دارم و همچنان در جستجوی مقصود هستم، با این که رهبری گروهی از ناآرامان را به عهده دارم.

هوش مصنوعی: با اینکه حوادث زندگی مرا تحت تأثیر قرار داده‌اند، اما من همچنان امیدی روشن و پایداری دارم.

هوش مصنوعی: دستت را از تلاش برای بازسازی من بردار، زیرا من مانند مجنون، ویران شده‌ام و دیگر توانایی مقابله با سواران را ندارم.

هوش مصنوعی: وقتی که صدای من که از هزاران صدای دیگر است، به گل و زیبا و دلنشین نمی‌رسد، از این چه بهره‌ای می‌توان برد؟ در حالی که من در میان هزاران نفر دیگر حضور دارم.

هوش مصنوعی: آن کسی که درد و غمم را به دوش می‌کشد، در آینده، دلسوز من خواهد شد، اگر بخواهد برایم در غم‌ها بماند و با دیگر دلسوزانم هم‌راهی کند.

هوش مصنوعی: سیل‌های پر قدرت و خوش‌شکل به من نزدیک نمی‌شوند، زیرا من دلی آتشین و ملتهب دارم.