هوش مصنوعی: من به خوبی می‌دانم که چه ارزشی دارد که به زیبایی کسی نگاه کنم و اگر این کار را نکنم، آن را خطا می‌دانم.

هوش مصنوعی: اگرچه به خاطر عشق به لاله‌ها، دلم بسیار آزرده و داغدار شده است، اما هنوز هم خودم را بی نیاز از گواه و شاهد می‌دانم.

هوش مصنوعی: من در باورها و اعتقادات خود، احترام و پرستش خدا را در جایی می‌دانم که به آن میکده می‌گویند و آن را مانند خانقاه، مکانی مقدس و محترم می‌شمارم.

هوش مصنوعی: با شوخی و بازی‌های عشق به قدری اسیر شده‌ام که حتی اگر به کعبه بروم، مسیر آن را به خوبی می‌شناسم.

هوش مصنوعی: به حرف‌های بی‌ارزش توجه نکن، زیرا من می‌دانم که درد تو به اندازه‌ای کوچک است که مانند کاه است و از مشکلات بزرگ‌تر من، مانند کوه، به حساب می‌آید.

هوش مصنوعی: زلف تو چنان به چشمم جذابیت دارد که دنیا را تاریک می‌بیند و هر نفسی که می‌کشم، مانند صدای صبحگاه به نظر می‌رسد.

هوش مصنوعی: با وجود اینکه به مقام و جایگاه بلندی دست یافته‌ام، همچنان خود را در موقعیتی سخت و دشوار احساس می‌کنم.

هوش مصنوعی: از ناتوانی دشمن خونخوار، بی‌شرم و جسور می‌شود. من می‌دانم که مانند برق از گیاه، سرعت و تندی عمل او نمایان است.

هوش مصنوعی: به نظر می‌رسد که آگاهی و توجه تو به درد و رنج دل‌ها، به دلیل تجربه‌ای است که از شکست‌های گذشته داری و این موضوع را از ظاهرت می‌توان فهمید.

هوش مصنوعی: من از نوشتن گناهانم دست برنمی‌دارم، هرچند می‌دانم که کارنامه‌ام زشت و سیاه است.

هوش مصنوعی: من از گناهانی که انجام داده‌ام به عنوان چیزهایی ارزشمند یاد می‌کنم، زیرا می‌دانم که بخشش تو به نوعی عشق به گناه من است.

هوش مصنوعی: من به دلیل اینکه خود را درگیر مشکلات کرده‌ام، از گل و زیبایی دوری می‌کنم؛ چون به زخم زدن بر گل را یک عیب و گناه می‌کنم.

هوش مصنوعی: کسی که چیزی را با دقت و وسواس نگه می‌دارد، باید به یاد داشته باشد که در زندگی‌اش بدون درک عمیق و تجربه عبرت‌آمیز، مرتکب اشتباه می‌شود. انسان‌ها باید از درس‌های گذشته بیاموزند و تنها به ظواهر اکتفا نکنند.