هوش مصنوعی: کافی است که چهره‌ام نشان‌دهنده‌ی درد و رنج باشد که از چشمان شیر، روشنایی و انرژی به نیستانم می‌افتد.

هوش مصنوعی: به خاطر شرم و خجالت، ناله‌ام به قدری زیاد شده که مانند برگ‌های ریخته شده بر زمین، زبانم نمی‌تواند از گلستان وجودم خارج شود.

هوش مصنوعی: نه شور و حالی برای زندگی دارم و نه می‌توانم دوباره به روزهای خوش بازگردم. مانند خنده‌ای که در میان غم و اندوهی عمیق نشسته است، در حیرتم و گیج و مانده‌ام.

هوش مصنوعی: این کافی است که من در درگاه عشق تو هستم، حتی اگر مانند چوب دربانی بسوزم.

هوش مصنوعی: من را در گوشه‌ای از قفس قرار بده، اما در میان باغ نگذار. زیرا بوی گل مرا پریشان و بی‌خود می‌کند.

هوش مصنوعی: با اینکه من انسان خوبی هستم و از ویژگی‌های نیکوان پیروی می‌کنم، اما هنوز هم ممکن است به اندازه کافی از نعمت‌های خوب بهره‌مند نشوم. به نوعی، مانند سفالی هستم که در حالت تشنگی و نیاز به آب و سرسبزی قرار دارد.

هوش مصنوعی: اگر ارزش و بهای من به زیبایی و گوهر وجودم وابسته باشد، در صورت نبودن آن گوهر، من هم ارزشی نخواهم داشت و به خاک و دuster تبدیل می‌شوم.

هوش مصنوعی: به خانه مردم نمی‌روم بدون دعوت، مانند مهمانی که به خانه خود بدون دعوت می‌رود.

هوش مصنوعی: وظیفه صدف این است که از ابر آب بگیرد، اما من فردی نیستم که به هر فرد بی‌ارزشی اهمیت دهم و با او صحبت کنم.