هوش مصنوعی: من کسی هستم که از کتاب، لذت و معرفت را مانند شراب می‌نوشم و از گل کاغذ، عطر گلاب را می‌طلبم.

هوش مصنوعی: هوای دنیا مانند آب است و برای من سازگار است؛ من از پیاله دل خود و از شراب جانم بهره می‌برم.

هوش مصنوعی: همیشه در دل من شوق و اشتیاقی شعله‌ور وجود دارد و من با نگاهی خواب‌آلود به جام نگاه می‌کنم.

هوش مصنوعی: من از نگاه شیطنت‌آمیز معشوقان تاثیر گرفته‌ام و حالا از مردم عادی طلبکار شده‌ام. چقدر بی‌رحمانه است که از خراب و ویرانه‌ای که خودم ایجاد کرده‌ام، مالیات می‌طلبم.

هوش مصنوعی: از زندگی گذشته‌ام شادابی و نشاطی نمی‌بینم و برای محاسبه‌ی حوادث و تحولات زندگی‌ام به مثل دریاچه‌ای بی‌عمق و ناپایدار (سراب) اعتماد می‌کنم.

هوش مصنوعی: با تلاش و اراده‌ی قوی خود، مانند سنگی که لعل در دلش میدرخشد، نور تربیت و پرورش را از آفتاب می‌گیرم.

هوش مصنوعی: اگر این شعر را به گوش صدف صائب بخوانم، به طوری که صدای دلنشین آن به هر گوشه‌ای برسد، هزار دامن از خوشبو را در دل خود نگه می‌دارم.