هوش مصنوعی: در این سفر که با توکل به خدا آغاز شده، تنها یک راهنما دارم و آن هم ارتباطی است که میان زنجیر و توشه‌ام با کمرم وجود دارد.

هوش مصنوعی: من به قدری از لذت آزادی و سبکی روح سرمستم که حتی به خاطر هیچ چیزی، حتی به خاطر درد یتیمی، حاضر نیستم از این حال خوش فاصله بگیرم.

هوش مصنوعی: آسمان به اندازه‌ای در تعجب است که مانند نقطه‌ای از پرگار شده و من هم کسی هستم که سفرم هیچ‌گاه به پایان نمی‌رسد.

هوش مصنوعی: سختی‌ها و ناپختگی‌های من چنان در وجودم جای گرفته که در روز محشر، نتیجه‌ای حاصل نخواهم کرد.

هوش مصنوعی: از خانه‌ی دشمن من، چیزی مانند حباب به آرامی بالا می‌آید. این پدیده، پنهان است و نشان‌دهنده‌ی رازهای درون خود است.

هوش مصنوعی: در این باغ، من مانند لاله‌ای هستم که به زیبایی و زندگی‌ام آبی نمی‌رسد و فقط به من رنج و درد می‌دهد.

هوش مصنوعی: چطور ممکن است که از سخنان من خونی نچکد در حالی که اشک‌هایم به شدت قلبم را می‌شکند؟