هوش مصنوعی: از ضعف و ناتوانی اگر نتوانم خود را نشان دهم، از روی رنگ پریده‌ام و حالتی که به زبانم افتاده، می‌توان فهمید که چه حالی دارم.

هوش مصنوعی: امید ندارم، چون به آزادی که دلش پریشان و در بند نبوده، تعلق دارم.

هوش مصنوعی: با وجود اینکه در ظاهر ممکن است خیلی خشک و بی روح به نظر بیایم، اما در درون من زندگی و نشاطی شاداب وجود دارد.

هوش مصنوعی: من می‌توانم به می‌پرستان کمک کنم و کارشان را راه بیندازم، اگرچه خودم مثل سبویی که بسته شده، محدود هستم.

هوش مصنوعی: من همیشه در فکر لاله‌های عذاری هستم و نمی‌توانم از این فکر خارج شوم. همیشه از این گل بدون خار، دسته‌ای دارم.

هوش مصنوعی: من به شدت تحت تأثیر ناراحتی و بی‌تابی هستم. چهره‌ات مثل آتش می‌سوزد و من به خاطر این احساسات عمیق، از پا درآمده‌ام.

هوش مصنوعی: از خنده‌ام، دل روزگار پر از درد و غم است، مانند پسته که با وجود داشتن دل زنگ‌زده، همچنان سخت و بسته باقی مانده‌ام.

هوش مصنوعی: من از طوفان‌های زندگی نمی‌ترسم، زیرا در درون خود روشنی و امیدی دارم که مرا در این مسیر حمایت می‌کند.

هوش مصنوعی: من از وضعیت و حال مردم دنیا بی‌خبر هستم، هرچند که آینه‌ای دارم که روی آن خاک نشسته است.

هوش مصنوعی: چشمم مانند شمعی روشن می‌شود وقتی تو را می‌بینم، چرا که از گریه دل شب، چهره‌ام را شسته‌ام و آماده‌ام.

هوش مصنوعی: به خاطر بیداری و مشکلات زندگی، هرگز از جایم تکان نمی‌خورم و در دل خود داغ و دردی دارم که سال‌هاست بر آن نشسته‌ام.

هوش مصنوعی: به مانند گل، لبخند بر لبانم نمی‌آید. صائب، اگرچه در جام من خونی جاری است، اما همچنان ساغر را در دست دارم.