هوش مصنوعی: حالا که در یک مکان و جمع با تو هستم، برای رسیدن به خودم، هزاران مرحله و مسیر در پیش رو دارم.

هوش مصنوعی: سرنوشت و روزی هر کس به شانس و اقبال او بستگی دارد؛ من در درون خود موضوعات خوشایند و ناخوشایند را همزمان دارم.

هوش مصنوعی: از صبح با اشتیاق خواهان تو هستم، چه ساده‌دل هستم که نگاه‌ام مانند دوختن سرِ رشته‌ی کفن، به تو گره خورده است.

هوش مصنوعی: دل من به اندازه‌ای پر از غبار و نابسامانی است که مانند یک گردباد حس می‌شود. همچنان که من در زندگی و مرگ با این لباس و حالت کنار می‌آیم، همین لباس و پوشش برای من کافی است.

هوش مصنوعی: من از روی سادگی، خود را به سپر شبنم مانند گل درآورده‌ام و حالا درگیری و چالش با عشق را در درونم حس می‌کنم.

هوش مصنوعی: نمی‌توانم بدون صحبت کردن، سکوت کنم؛ زیرا مانند مدادی که زخم‌ها را نشان می‌دهد، آثار سخن در من وجود دارد.

هوش مصنوعی: وقتی که من خود را در دور خود بگذارم، دیگر نیازی به سپر ندارم، زیرا با این وضعیت از ضربات خطرناکی که ممکن است به من برسد، بی‌نصیب می‌مانم.

هوش مصنوعی: من به زره مخصوصی که به جوشن داودی معروف است نیازی ندارم، چون از جان سخت و مقاومی که در دلم دارم، به عنوان سپر و محافظ زیر لباس خود استفاده می‌کنم.

هوش مصنوعی: مانند روشنایی صبح که به آرامی از خواب بیدار می‌شود، من نیز در این لحظه ایستاده‌ام و به آرامی از دوستان و همنشینان خود خداحافظی می‌کنم.