هوش مصنوعی: از شدت عشق تو، من میخانه‌ای در آغوش دارم و دلی دیوانه که بهشتی است، در دل خود نگه‌داشته‌ام.

هوش مصنوعی: به خاطر تیر ناز و زیبایی تو، همیشه مانند شب‌های طولانی، غم و درد در دل دارم و مانند پرنده‌ای که در قفس نگهداری می‌شود، برای تو احساس یاس و تنهایی می‌کنم.

هوش مصنوعی: غم و اندوه دنیا نمی‌تواند به من نزدیک شود، زیرا در دستم شیشه‌ای دارم و در بغل‌ام پیمانه‌ای.

هوش مصنوعی: حال خراب من را از نظر بد دور نگه‌دار، و گرنه گنجی که در دل دارم مانند ویرانه‌ای خواهد بود که در آغوش دارم.

هوش مصنوعی: غواص برای پیدا کردن دریاچه‌ای که در آن گنج وجود دارد، به زحمت و با جدیت تلاش می‌کند. او نمی‌داند که من یک گنج ارزشمند را در دستانم دارم، مانند دانه‌ای که در صدف پنهان شده است.

هوش مصنوعی: وقتی که حالت نشئگی و شادابی از دست رفته است و توان کار کردن ندارم، داشتن میخانه در کنارم چه فایده‌ای دارد؟

هوش مصنوعی: اهل ظاهر منتظر رسیدن بهار هستند، اما من در درون خود شوق و احساس بهار را حس می‌کنم و آن را در دل دارم.

هوش مصنوعی: من در نماز مشغول فکر کردن به دل‌های سخت و بی‌رحم هستم، در حالی که درون کعبه، یک بت را در آغوش دارم.

هوش مصنوعی: من از لذت گرفتار شدن در دام بهره‌مند می‌شوم، وگرنه دلم پر از عشق و احساسات است که نمی‌توانم آن‌ها را پنهان کنم.

هوش مصنوعی: هرچند به نظر می‌رسد که در ظاهر هیچ چیزی ندارم و دست‌هایم خالی است، اما در درونم گنجینه‌های ارزشمندی را در آغوش دارم.

هوش مصنوعی: این شعر به این معناست که من خود را به گونه‌ای تربیت کرده‌ام که می‌توانم به خوبی از هر دو جنبه زندگی استفاده کنم. به این ترتیب، در دست دارم دو نماد مهم، یکی کلید کعبه که نشان‌دهنده مذهب و دیانت است و دیگری بتخانه که نماد فرهنگ و دنیای متفاوت است. این تعبیر نشان می‌دهد که می‌توان در بین دو دنیای مختلف و متضاد زندگی کرد و از هر کدام بهره برد.