هوش مصنوعی: به خاطر نداشته باش که غیر از تو شخص دیگری را می‌شناسم. بدون تو، نمی‌دانم به کجا باید بروم و چه کسی را دارم.

هوش مصنوعی: به اندازه زخمی که بر سر راه شانه‌ام وجود دارد، در چاک‌های دل خود امیدهایی دارم که به زلف تو مربوط می‌شود.

هوش مصنوعی: به خاطر اینکه بدنم پر از زخم و درد شده است، فکر می‌کنند که در زیر لباس‌ام زره دارم.

هوش مصنوعی: در این محیط که موج‌ها سرشار از زخم و مشکلات هستند، من با دلی بسته و ناکام، آرزوی دوستی و نزدیکی با دیگران را در سر دارم.

هوش مصنوعی: با فروتنی من، دیدگان مردم روشن می‌شود، زیرا من از توتیا بهره‌مندم.

هوش مصنوعی: من به خاطر شکست‌هایم ناامید شده‌ام و حسرت می‌خورم که چرا باید از دانه‌های خود صرف‌نظر کنم، همان‌طور که از آسیابی که کارش پودر کردن است، چیزی نمی‌گیرم.

هوش مصنوعی: از درد و رنج بی‌کسی که در دل دارم، نمی‌توانم به آسانی از آن عبور کنم، وگرنه می‌توانم به منبعی برسم که همیشگی است.

هوش مصنوعی: موضوع من این است که به هدفم نرسیده‌ام، وگرنه اجازه دارم که خواسته‌ام را بیان کنم.

هوش مصنوعی: من نیازی به باغ دیگران ندارم، چون مانند صبح که سینه‌ام را شکافتی، گلستان شادی در دل خود دارم.

هوش مصنوعی: دنیا و مردم آن به من چشم دوخته‌اند و در حالتی که مانند حرم کعبه در حفا و حرمت قرار دارم، احساس می‌کنم که در حال آسیب دیدن و تکه‌تکه شدن هستم.

هوش مصنوعی: اگر راستش را بخواهید، من به خاطر قامت دوگانه‌ام هیچ خجالتی ندارم، همچنان که شاخ‌های بدون میوه هم خجالتی ندارند.

هوش مصنوعی: مثل سبزه‌ای غریب در این باغ، سنگینی می‌کنم، زیرا تنها به خاطر داشتن سخنانی آشنا، در اینجا احساس بیگانگی می‌کنم.

هوش مصنوعی: علاقه‌ای که کتان به ماه کامل دارد، من هم به درد دل خودم دارم، و این دردهایم را به صورت جداگانه و پاره‌پاره تجربه می‌کنم.

هوش مصنوعی: من آنقدر به زندگی آزاد و رهایی خود خوشحالم که احساس می‌کنم حتی تصویر قفس و زندان نیز برایم ترسناک است.