هوش مصنوعی: از روزگار و تربیتی که داشتم ناامید شدم، مانند دانه‌ای سوخته که از بهار تازه هیچ امیدی ندارد.

هوش مصنوعی: از پیوستن گل، خار پایش نبود؛ به قدری ناامید شده‌ام که من هم از وصال تو، ای زیبای گلی، ناامیدم.

هوش مصنوعی: در میان چمن، هر خار به زیبایی گل بی‌خار خیال می‌کند، اما من از بهار تازه ناامید شده‌ام.

هوش مصنوعی: در عالم حیرت و سرگشتگی به سر می‌برم، به طوری که کنار یار و در آغوش او نیز بی‌خبر و ناامید هستم.

هوش مصنوعی: از درد و اندوهی که در زندگی‌ام هست، تنها همین برای من کافی است که دیگر به کسی که می‌تواند غمم را برطرف کند، امیدی ندارم.

هوش مصنوعی: از برگشتن مروارید در صدف ناامیدم، من نیز از دل بی‌قرار خود به همان اندازه ناامیدم.

هوش مصنوعی: زمانی که بخت نامهربان به من آسیب می‌زند، حتی اگر نیکو و ارزشمند باشم، از اعتبار و منزلت خود ناامید می‌شوم.

هوش مصنوعی: نسیم مصر کجا است که یاد مرا زنده کند، زیرا من از سرزمین و زیارت خود ناامید شده‌ام.