هوش مصنوعی: ادب و فرهنگ از نسل‌های گذشته بر دستان من نشسته‌اند و اگر این آثار نبود، دست من مثل یک صدف خالی و بی‌ارزش می‌بود.

هوش مصنوعی: به دلیل فشار و سنگینی زیاد، دیگر نمی‌توانم چیزی به لب برسانم و این حالت ناشی از نگرانی و اضطراب عمیقی است که در دستانم حس می‌کنم.

هوش مصنوعی: وقتی که سبو از دستم جدا می‌شود، انگار به خاطر اینکه افکار تو همیشه در ذهنم وجود دارد، از سرم نمی‌رود و زیر دستم سنگینی می‌کند.

هوش مصنوعی: باز کردن گره کارهای دنیا کار آسانی است، اما مهم این است که من در این کار کوچک و مختصر تلاشی نمی‌کنم.

هوش مصنوعی: حالا که شمع از داخل فانوس خارج شده و در دستانم خاکستری و پر از گرد و غبار است.

هوش مصنوعی: از آب گوهر من جهانی نو شکل گرفته است، مانند خاک که اگرچه از جواهر خالی است، اما هنوز ارزشمند است.

هوش مصنوعی: در مورد فکر و تأملی که در ذهنم جاری است، به یاد مورچه‌ای افتاده‌ام. نسبت به احساسات و افکاری که از سخنانم به وجود آمده‌اند، به خودم تعجب می‌کنم.