هوش مصنوعی: با نوشیدن باده‌ی ناب، سرنوشت من به خوبی رقم خورد و حالا به سمت توبه می‌روم، دلم بیدار شده و آماده است تا به خواب عمیق نرود.

هوش مصنوعی: مرا به جایی تاریک و دور از نور ببرید، چرا که جراحت‌هایم از روشنایی ماه بهبود یافته و دوباره آسیب‌دیده شده‌اند.

هوش مصنوعی: بخشی از وجودم را به احترام به پای جایگاه مقدس خم کنید، چرا که زنده‌ام اما در دل دیوار، محل عبادت و راز و نیازم قرار دارد.

هوش مصنوعی: دل من از زهد خشک و بی‌روح چیزی نمی‌گیرد و به جای اینکه از این شرایط آزاد شود، بیشتر در تنگنا قرار می‌گیرد. همچون آسیابی که بی‌آب است و نمی‌تواند دانه‌ای را خرد کند، من نیز در این وضعیت گرفتار شده‌ام و نمی‌توانم به آرامش برسم.

هوش مصنوعی: از آنجایی که لبان من پر از حکمت است، سکوت را کنار بگذار و بگذار نوشیدن از کلمات من که مانند می ناب در یک کوزه بسته است، ممکن شود.

هوش مصنوعی: من از زندگی دورم و نمی‌توانم در این دنیای پر از مشکلات و سختی‌ها جایگاهی بیابم. نه کسی می‌تواند مرا درک کند و نه می‌توانم با این شرایط سازگار شوم، چون مثل جیوه هستم که در دست نمی‌ماند.

هوش مصنوعی: از من نپرس که چه چیز باعث تلاطم این دریای آرام می‌شود، زیرا گرداب این دریا از زیبایی‌های وحدت و یکپارچگی بیشتر است.

هوش مصنوعی: رشته‌ام به خاطر پیچ و خم‌هایی که دارد، گره خورده، اما هنوز هم می‌توانم با آرامش و سبکی بچرخم و به حرکت ادامه دهم.

هوش مصنوعی: نامه‌ام به معشوق نرسید و در نتیجه، دل شدم چون غبار که به کنار دریا می‌روم و در هیجان و طغیان قرار دارم.

هوش مصنوعی: زبان درد و ناله‌ است، مانند سبزی که از دانه سوخته رشد نمی‌کند. این روزگار ظالم، دل شفاف من را آبی نمی‌کند.

هوش مصنوعی: من از نگاه بد آسمان در امان نیستم و اگر نه، خواب من را در طوفان می‌برد.