هوش مصنوعی: من مانند درختی می‌شوم که هنوز میوه‌ای نداشته‌ام و از وضعیت خود بی‌خبر و غافل مانده‌ام.

هوش مصنوعی: من که به خاطر ملامت و انتقاد نمی‌توانم از خودم دفاع کنم، چه فایده‌ای دارد که مثل سروی بی بار و ثمر، بدون ارزش و سودمند شدم؟

هوش مصنوعی: اگر به دور کعبه که هدف اصلی است نمی‌چرخم، اما خوشحالم که در این مسیر قدم گذاشته‌ام و برای آن آماده‌ام.

هوش مصنوعی: اگر خبری به من برسد، نمی‌دانم چه خواهدم شد چون خودم از رسیدن آن خبر بی‌خبرم.

هوش مصنوعی: من از گل این باغ، رضایت و قناعت را به دست آورده‌ام و از آفتاب، تسلی و آرامش را به چشمانم که دیگر گریه‌دار شده‌اند، هدیه گرفته‌ام.

هوش مصنوعی: به خاطر ناتوانی در پرواز، مانند طاووس خود را فریب داده‌ام و به زیبایی‌های بال و پر مشغول شده‌ام.

هوش مصنوعی: اگرچه من همچون قطره‌ای از چشم ابر بهار به زمین افتاده‌ام، اما سرانجام به آسمان رسیده‌ام و به جواهری تبدیل شده‌ام.

هوش مصنوعی: از چشم‌های بازی تو که مانند آهوی وحشی است، به یک نگاه راضی شده‌ام و دیگر بیشتر از آن نمی‌خواهم.

هوش مصنوعی: ناله‌های من بی‌فایده است و تأثیری ندارد. ای صائب، به اندازه کافی از چیزهای بیهوده نالیده‌ام و حالا خودم هم دیگر تأثیری ندارم.