هوش مصنوعی: به مانند شانه‌ای که مهر و محبت را بر لب می‌نشانم، با وجود دوصد سخن و زبان، به یاد عشق و زیبایی دلخواهم، دست در کمر زلف او گذاشته‌ام.

هوش مصنوعی: من در این دنیا آن چنان به پا گذاشته‌ام که انگار با هر قدمی که برمی‌دارم، شگفتی‌ها و نعمت‌های زندگی را به وجود می‌آورم.

هوش مصنوعی: کسی نیست که به من بگوید چگونه از این قفس رهایی یابم. من در گوشه‌ای از زندان زندگی می‌کنم و تنها نقطه امید من، نوری است که بر روی علف‌ها و چیزهای بی‌اهمیت می‌تابد.

هوش مصنوعی: در این بیت، شاعر به تصویرسازی زیبایی از وضعیت خود می‌پردازد. او بیان می‌کند که به عنوان یک گوهر ارزشمند، در یک صدف محصور است و این وضعیت به دلیل ناتوانی و عدم توانایی او در ابراز عشق یا احساساتش به وجود آمده است. به عبارتی دیگر، او به خاطر اینکه نتوانسته چیزی بگوید یا عشقش را بیان کند، در تنگنای عاطفی قرار گرفته است.

هوش مصنوعی: در دل من عذاب و پشیمانی مثل خاری به من آسیب می‌زند، و اگر به طور ناخواسته به دشمنان آسیب زده‌ام، همچون برگ گلی است که به آنها برخورد کرده است.

هوش مصنوعی: به خاطر شرم از بی‌ادبی، به حالت عرق کرده و خجالت‌زده‌ام، هرچند از دور، بوسه‌ای به آن خاک آستان داده‌ام.

هوش مصنوعی: به زور نمی‌توان دل آسمان را نرم کرد؛ اگر نه، بارها تلاش کرده‌ام که این کار را انجام دهم.

هوش مصنوعی: مواظب باشید از زخم زبان من که ناله می‌زنم، چون من از درد و رنج زیادی که کشیدم، همچون تیغی برف‌آلود آسیب دیده‌ام.

هوش مصنوعی: از سر برودت دوستی و محبت، در چمنزار زندگی، تمام نشانه‌های سفر را مانند برگ‌های پاییزی از دست داده‌ام.

هوش مصنوعی: به خاطر تیرهایی که از کمان تو خورده‌ام، مانند شیر زخم خورده‌ام. تا جایی که دست به تیرکمان تو زده‌ام و از چمن زار نیستان برخواسته‌ام.

هوش مصنوعی: چطور ممکن است کلام من بی‌اثر باشد، وقتی که به تیزی و خطر یک شمشیر خونین تکیه داده‌ام؟