هوش مصنوعی: در این دنیا، چقدر در مشکلات و چالش‌های سخت غوطه‌ور شده‌ام، به‌گونه‌ای که دل و احساساتم به شدت تحت تأثیر قرار گرفته و به سمت بیرون آمده‌اند.

هوش مصنوعی: امروز لاله‌ای در وجودم نیست که با زیبایی‌اش خوشحالم کند، چون یک یا دو جام از غم و درد قلبم نوشیده‌ام.

هوش مصنوعی: این جمله به این معناست که به خاطر دلخوشی و شادی نمی‌توانیم فراموش کنیم که در گذشته درد و رنج‌هایی وجود داشته است. حتی اگر این روزها از زندگی لذت می‌بریم و خوشحالی‌هایی داریم، باز هم یادآوری آن دردها و بدبختی‌ها در قلب ما باقی مانده است. اگر هم به ظاهر وضعیت خوبی داریم، همچنان نشان‌دهنده مشکلات و مصائب پیشین است.

هوش مصنوعی: چشمانم پر از اشک است و نمی‌توانم از غم رهایی پیدا کنم، مانند رعد و برق که بر روی ابرها زخم می‌زند و باران را به همراه می‌آورد.

هوش مصنوعی: چگونه می‌توانم به شکوه و زیبایی ابرها سخن بگویم، در حالی که دستم را به دریاهایی پر از جواهرات زده‌ام؟

هوش مصنوعی: نفس‌هایم از دل شفق سرخی دارند، اگر از سادگی و نیک‌دلی‌ام مانند سحر خندان بوده‌ام، دل من پر از درد و اندوه است.

هوش مصنوعی: نمی‌توان برای یافتن حقیقت و ماهیت واقعی روح، به جستجو پرداخت، وگرنه من هر دو دنیا را به هم پیوند زده‌ام.

هوش مصنوعی: هیچ‌کس نتوانسته است زیبایی و لذت شور و شیرین را جمع‌آوری کند، تنها من هستم که بر روی نمک، انگشت نیشکر زده‌ام.

هوش مصنوعی: مانند سروی، من نیز آزاد و رها هستم، اما نمی‌دانم به چه دلیلی دست خود را بر کمرم گذاشته‌ام.

هوش مصنوعی: ما مانند خار و خسی که دچار برق و روشنایی شده‌اند، هستیم. ای صائب، اگر به آتش سوخته‌ای بخندی، همانند شعله‌ای است که من زده‌ام.