هوش مصنوعی: چرا دل را در این زندگی گذرا شاد کنیم؟ بر روی شن‌های روان، خانه‌ای برای خود بسازیم؟

هوش مصنوعی: مهره‌های گل مثل بازیچه‌های بچه‌ها شاد و خوشایند هستند، اما چرا دل خود را به این بازیچه‌ها مشغول کنیم و شاد کنیم؟

هوش مصنوعی: دشمن واقعی انسان، خود اوست و باید مراقب باشد که بخواهد خانه دشمنش را آباد کند. بهتر است به مشکلات خود بپردازد و نگذارد که دشمنی در درونش شکل بگیرد.

هوش مصنوعی: ما از عشق حقیقی به تربیت نگاه می‌کنیم و می‌خواهیم با خوبی‌های درون را شکل دهیم و زیبایی‌های الهی را به نمایش بگذاریم.

هوش مصنوعی: دل تو سرد و سخت است و نیک می‌دانی که امید به ترحم از جانب تو بی‌فایده است؛ مانند این است که بخواهیم از پرنده‌ای که در این قفس به دنیا آمده، انتظار داشته باشیم که از تخم فولاد هم جوجه درآورد.

هوش مصنوعی: ما هیچ نگرانی از آزادی خود نداریم و در گوشه قفس آرام گرفته‌ایم؛ فقط به سوی صیاد می‌نگریم.

هوش مصنوعی: به خاطر آداب و رفتار، نمی‌توان به دور زلف او چرخید، بهتر است جان خود را فدای قدم‌هایش کنیم و بگذاریم که با شانه‌اش مانند شمشاد، او را زیبایی ببخشیم.

هوش مصنوعی: روز خوشی خواهیم داشت وقتی که از شهر اصفهان، برکت و موفقیت را در دست گرفته و به سوی بغداد رهسپار شویم.