هوش مصنوعی: مدت‌هاست که در دل خود شراب عشق را پنهان کرده‌ایم. روزی خوش خواهد آمد که این نعمت را با کمال افتخار به نمایش بگذاریم و در دل بازار به دیگران نشان دهیم.

هوش مصنوعی: عشق مجازی چه تأثیری بر دل پرشور و وسیع ما دارد؟ چقدر می‌توانیم با یک مقدار ناچیز از بی‌ارزشی و اندوه، خود را به جوش و خروش بیاوریم؟

هوش مصنوعی: ما نمی‌توانیم با تسبیح و زنجیر خود را رها کنیم، مگر اینکه دست‌مان را به دور کمر محبوب بیندازیم.

هوش مصنوعی: سایه‌ای که به واسطه‌ی شانس و خوش‌بختی شکل گرفته، جسور و شجاع است. بیا تا با هم به آن روی زیبا نزدیک شویم و آن را درآغوش بکشیم.

هوش مصنوعی: در این مسیر که قدم می‌گذاریم، بیشتر از آنچه فکر می‌کنیم، مشکلات و موانع را امتحان خواهیم کرد.

هوش مصنوعی: وقتی که کنترل و هدایت کارها به دست دیگری است، چرا ما بیهوده خود را درگیر جزئیات کنیم؟

هوش مصنوعی: دل ما آشفته است و آشفته‌تر از موهای تو، پس چه ضرورتی دارد که در گفتار خود حواس را جمع کنیم؟

هوش مصنوعی: در این دنیا از ناامیدی و خستگی به ستوه آمده‌ایم، چرا که حتی برای به دست آوردن نان‌مان، ناچاریم آن را با بی‌فکری به دیوار پرتاب کنیم.

هوش مصنوعی: فرهاد که به خاطر عشق شیرین تیشه به کوه می‌زد، حالا زبانش به خون شیرین آلوده شده و دیگر امیدی برای ادامه‌ی این کار ندارد. در واقع، او دیگر نمی‌تواند با انگیزه و شوق به کارش ادامه دهد.

هوش مصنوعی: وقتی به دنیای اطراف‌مان نگاه کردیم، متوجه شدیم که زندگی‌مان به سرعت در حال از بین رفتن است، مثل شکوفه‌ای که بر روی زمین سقوط می‌کند، پیش از آنکه بتوانیم دستاویزی برای خود فراهم کنیم.

هوش مصنوعی: رشته ارتباط و محبت به زمین افتاده است. چگونه می‌توان همچون شبنم بر گل، در میان گل‌ها سرسبزی و زیبایی ایجاد کرد؟

هوش مصنوعی: صائب به زیبایی می‌گوید که این غزل از معلمی در روم است که اظهار کرده‌ایم باید بر اثر خیانت‌های این دنیا، خاک را به چشم بزنیم. این بیان نشان می‌دهد که چگونه باید با ناکامی‌ها و فریب‌های زندگی کنار بیاییم و مسأله را ساده‌تر کنیم.