هوش مصنوعی: اگرچه بار سنگین گناه را بر دوش داریم، اما مانند سنگی که در مسیر قرار دارد، ایستاده‌ایم.

هوش مصنوعی: هر تار مویی از ما نشان‌دهنده‌ی بدی‌های ماست، حتی اگر در مورد اشتباهات‌مان چیزی نگوییم، ولی باز هم ما به اینجا آمده‌ایم.

هوش مصنوعی: من از دریا به مانند عنبر انتظار ندارم، هرچند به سادگی و نادانی‌ام، دست نوشته‌ای تیره و غمگین به جا گذاشته‌ام.

هوش مصنوعی: ای صبح امید، چهره‌ات را نمایان کن و پرده را کنار بزن، زیرا ما با گناهان خود مانند شب‌های تیره و تار، به اینجا آمده‌ایم.

هوش مصنوعی: ما نشان پیروزی را با انگشت شهادت داریم، هر چند در گرد و غبار معرکه همانند یک سپاه پنهان آمده‌ایم.

هوش مصنوعی: شب تاریک و ظلمانی ما همچون نامه‌ای سیاه است؛ اما اکنون ما در جایی آمده‌ایم که روی تو مانند ماه می‌درخشد.

هوش مصنوعی: بار دیگر زمین ناکارآمد ما را سبز کن، هرچند که ما مانند گیاهان، مستحق آتش هستیم.

هوش مصنوعی: ما امیدواریم که در رحمت و بخشش خداوند ناامید نشویم، چرا که با وجود گناهان‌مان، به درگاهش هدایتی خوب و پسندیده آورده‌ایم.

هوش مصنوعی: ای کاش تو ما را زیر سایه‌ی پاکی و صداقت خود نگه‌داری، زیرا ما به خاطر نادانی و دورنگری، در آستانه‌ی خطر قرار گرفته‌ایم.

هوش مصنوعی: ای خدا، بر دل سوخته و رنجور ما رحم کن، چراکه در این مسیر، با دل‌های آکنده از افسوس و دردی مشابه آه، در حال حرکت هستیم.

هوش مصنوعی: امکان ندارد که به خدمت ما بیایند و در کنار ما march کنند، چون با وجود اینکه مدتهاست که آمده‌اند، هنوز کمرشان خم شده است.

هوش مصنوعی: خوشه‌ای مانند ماه جدید نصیب ما خواهد شد و ما در تمامی این مراحل به جمع‌آوری ثمرات آمده‌ایم.

هوش مصنوعی: غم و خودبینی‌ خود را کنار بگذار و از دل و جان به درگاه تو پناه می‌آوریم.

هوش مصنوعی: ما این گونه که در لباس زهد و پارسایی به نظر می‌رسیم، به خاطر دینداری واقعی‌مان نیست، بلکه به خاطر نیت‌های ناپاک و سوء استفاده‌ای است که در سر داریم.

هوش مصنوعی: این بیت به این معناست که بی‌انصافی است که بدون توجه به ما و وضعیت‌مان، فقط به امیدی که در آینده به سراغ‌مان خواهند آمد، از کنار ما بگذرید. ما در انتظاریم و برای دیگران در مسیر زندگی ایستاده‌ایم.

هوش مصنوعی: صائب می‌گوید که این غزل حافظ مانند گوهری باارزش است که در دریای بزرگی از بخشش و مهربانی غرق در گناهان شده‌ایم.