هوش مصنوعی: ما با پیامی که از دل تنگ و محدود به دست آمده، مانند نی که از شکر آماده شده، سخن خویش را شفاف و شیرین بیان کرده‌ایم.

هوش مصنوعی: چشم ما به زیبایی‌های ظاهری نیست و به خاطر نداشتن زیبایی‌ها، مانند بلبل یک آهنگ زیبا از چمن ساخته‌ایم.

هوش مصنوعی: ما به خاطر شهامت خود، بوسه‌ را به عنوان لقمه‌ای از دهان خود می‌گیریم و از لب آن غنچه، سخنان خود را می‌سازیم.

هوش مصنوعی: ما با زبان شیرین و دلنشین خود، همچون طوطی که از شکر لذت می‌برد، سخن می‌گوییم و از لطافت و زیبایی کلمات استفاده می‌کنیم.

هوش مصنوعی: اگر کسی که به رازی آگاه است در دایره قابلیت‌ها و امکانات حضور نداشته باشد، پس ما آن راز خود را در درون یک چاه عمیق پنهان کرده‌ایم.

هوش مصنوعی: در شهر مصر هیچ کس از عزیزان خود خبر ندارد، ما هم از فقدان پر و بال خود به وطن پناه آورده‌ایم.

هوش مصنوعی: در بدن ما که از چیزهای ناپایدار و فناپذیر ساخته شده، دچار لرزش و ترس و نگرانی هستیم. اما ما از این نگرانی‌ها عبور کرده و مانند حلاج، که به خاطر عشق و ایمان خود به رسن آویخته شد، به باور و استواری خود ادامه می‌دهیم.

هوش مصنوعی: دست ما به ستاره‌ای به نام سهیل نمی‌رسد و ما در دل‌های‌مان مانند یمن، پر از درد و رنج هستیم.

هوش مصنوعی: تمایل همه به یکجا و هدف مشترک است، اما ما به خاطر یاد وطن، جان‌مان را از عشق به آن سرزمین ساخته و تقدیم می‌کنیم.

هوش مصنوعی: میوه‌ای که در بهشت وجود دارد، به اندازه‌ای ارزشمند است که ما فقط به مشاهده آن بسنده کرده‌ایم و تلاشی برای چشیدن آن نمی‌کنیم. این سیب به خاطر زیبایی‌اش در ذهن ما نقش بسته است.