هوش مصنوعی: وقتی لبش مثل طوطی به صحبت درآمد، احساس کردم که قفس چوبی نبات، از لحن شیرین سخن من به معنای آزادی تبدیل شده است.

هوش مصنوعی: وقایع و مشکلات زندگی همچون امواج دریا بر من تاثیر می‌گذارند و به شدت بر احساسات و روحیه‌ام اثر گذاشته‌اند، تا جایی که تحمل غم و درد به مرور برایم سخت شده است.

هوش مصنوعی: من از دیدن زیبایی او تاب و تحمل ندارم، می‌ترسم که چشمانم ناتوان در دیدن بهشتی واقعی باشد.

هوش مصنوعی: افسوس که در دل بی‌ثمر من، آهی وجود ندارد که بتواند همه چیز را از این دنیا به هم بریزد.

هوش مصنوعی: من به تماشای جهان نشسته‌ام و همه‌چیز را مشاهده می‌کنم، در حالی که هدفم این بود که از خودم و دنیای درونم فاصله بگیرم.

هوش مصنوعی: آیا ممکن است که دریا به خاطر فشار و آسیب‌هایی که می‌بیند آرام شود؟ چطور می‌توان انتظار داشت که دردی که در دل دارم با تکیه به دست دیگران، تسکین یابد؟

هوش مصنوعی: من آن آهوی سیاه و زیبایی هستم که زمین را با عطر مشکینم معطر کرده‌ام و این بوی خوش ناشی از نفس من است.

هوش مصنوعی: امیدم چیست که شمع مزار من، یعنی چراغ روشنی در کنار قبری که می‌سازم، روشن شود؟ آن فردی که حتی یک بار هم به بالین من نیامد.