هوش مصنوعی: من بهتر است که در حضور تو احساس محبت نکنم، زیرا ممکن است زخم دندانی که به خاطر پشیمانی دارم، نمایان شود.

هوش مصنوعی: هیچ‌کس از عدم و نابودی، مالی را دریافت نکرده است. پس من چرا باید تنها به یک بوسه از لب‌های تو قانع باشم؟

هوش مصنوعی: من از آن کسانی هستم که اگر کسی به من نگاه کج کند، هرگز به نشان خواسته یا میل، دست به سمت نوشیدنی دراز نمی‌کنم.

هوش مصنوعی: این شعر به این معناست که نباید قلب و احساسات خود را به زندگی ناپایدار و زودگذر بسپاریم. مانند این است که بر روی شن روان ساخت و سازی بنا کنیم، که همواره خراب می‌شود و ثباتی ندارد. پس بهتر است به چیزهایی توجه کنیم که دوام و استحکام بیشتری دارند.

هوش مصنوعی: من زبان خود را از شکر و سپاسگزاری بسته‌ام، نه از نادانی یا ناسپاسی. شکرگزاری من به خاطر نعمت‌هایم، از فراوانی آن‌هاست و هرگز فراموش نمی‌کنم.

هوش مصنوعی: من تمام وجودم را فدای او کرده‌ام، پس چرا در برابرش احترام نگذارم؟ چرا باید بخواهم به کسی دیگر سخاوت و generosity کنم؟

هوش مصنوعی: من از منبعی گوارا و زلال بهره‌برده‌ام و به همین دلیل هرگز از مسیر اطاعت و پیروی خارج نخواهم شد.

هوش مصنوعی: شعله وجود من بالاتر از نور محبت است. چرا باید به زندگی ساده و بی‌فروغ اکتفا کنم؟