هوش مصنوعی: من با چشمان خود به طور جسورانه خواسته‌ای دارم؛ پرده‌ای برافکنم که از چهره‌ی آن آینه‌ی زیبا جلوگیری کند.

هوش مصنوعی: من به حدی زیبا و جذاب نمی‌توانم ببینم که هر بار به آینه نگاه می‌کنم، برایم تماشایی تازه به وجود آورد.

هوش مصنوعی: اگر بدون تو به زیبایی بهشت نگاه کنم، مثل این است که خاری را در چشم بینایی فرو کنم.

هوش مصنوعی: هر نگاهی که به آن اندام زیبا بیندازم، باعث شادی و خوشی در زندگی ابدی من خواهد شد.

هوش مصنوعی: در این دنیا هیچ کوه بزرگی وجود ندارد که بتوانم سایه‌ی خوش‌شانسی را همچون پرنده‌ی افسانه‌ای بر آن بیفکنم.

هوش مصنوعی: کشتی من که از خاک ساخته شده، در دریای طوفانی به سر می‌برد. بهتر است این گوهر با ارزش را به دریا بیفکنم.

هوش مصنوعی: دو دنیا نمی‌توانند بار سنگین درد من را تحمل کنند. این درد به قدری عمیق و سنگین است که نمی‌توانم آن را به سادگی در دامن بیابان رها کنم.

هوش مصنوعی: می‌گوید که اگر بخواهم به دنیا و ظواهر آن نگاه کنم، باید با نگاهی متفاوت به آن بنگرم و در این مسیر، خودم را به فراموشی بسپارم. معنای واقعی زندگی فراتر از چیزهای ظاهری است و انسان نباید به آنها وابسته باشد.

هوش مصنوعی: تا زمانی که من به خودم مشغول هستم و نگران خودم هستم، نمی‌توانم بار سنگین خود را مانند مسیحا بر دوش آسمان بگذارم.

هوش مصنوعی: من از خودم شرمسارم، زیرا مثل کره‌ای بی‌فکر، به زیبایی‌های روشن زندگی نگاه می‌کنم. به حدی تحت تأثیر قرار گرفته‌ام که می‌خواهم سجاده‌ام را بر روی دریا بیفکنم.

هوش مصنوعی: من می‌توانم با وجود چشمانم، آفتاب خوشبختی را به هر جا که بخواهم بگسترانم و با شجاعت و امید، سایه اقبال را بر روی همه جا بیفکنم.