هوش مصنوعی: با دل سوزان و تشنه‌ای که دارم، چه کار می‌توانم بکنم؟ اگر نتوانم در دریاچه‌ای آب بیاورم، پس چطور می‌توانم گوهری از درد و عشق خود به دست آورم؟

هوش مصنوعی: امروز تو تنها کسی هستی که می‌توانم به تو راحتی دل بسپارم و از درد و رنج دیگران صحبت کنم، اما در مورد درد خودم چگونه می‌توانم به تو بگویم؟

هوش مصنوعی: امروز تو برای من مثل صندل شده‌ای، نمی‌خواهم مشکلات دنیا را به عیسی ببرم و خودم هم با دردسرهایی مواجه هستم، پس چه کار باید بکنم؟

هوش مصنوعی: من که به خاطر دوری از خانه، دلم بسیار غمگین و داغ دیده است، در این شب طولانی و بی‌پایان چه کار باید بکنم؟

هوش مصنوعی: در این دنیا هیچ‌کس را نمی‌بینم که ارزش و زیبایی من را بشناسد، بنابراین نباید هنر و شگفتی خود را به افرادی که نمی‌فهمند عرضه کنم.

هوش مصنوعی: دنیا مکانی نیست که بتوان در آن به راحتی و به طور کامل خود را نشان داد و اگر بخواهم پرواز کنم و آزادانه زندگی کنم، باید خود را به آتش بسپارم و این کار را انجام دهم.

هوش مصنوعی: هیچ نشانی از عشق سوزان او در دل سنگ پیدا نیست؛ من چه کاری از دستم برمی‌آید وقتی که جرقه عشق خود را از دل آن سنگ بیرون نیاوردم؟

هوش مصنوعی: من که دیگر قادر به کنترل امور نیستم، نمی‌خواهم مشکلات و سختی‌های زندگی را بر روی خودم بیاورم. حالا باید چه کار کنم؟

هوش مصنوعی: هیچ کسی از حال من خبر ندارد، و من از افسردگی‌ام نمی‌دانم باید از چه کسی بپرسم که خودم چه حالتی دارم و چه کنم.