هوش مصنوعی: هستی من چه ارزشی دارد که برای تو نثار کنم؟ این دلی که دارم، چه ارزشی می‌تواند داشته باشد که به تو هدیه دهم؟

هوش مصنوعی: اگر با مهربانی من را ببوسی و جانم را تازه کنی، من هم به پاس آن لحظه، عشق و محبت خود را نثار تو خواهم کرد.

هوش مصنوعی: هر شب، مانند هاله‌ای به دور قلبم می‌چرخد و من آرزو دارم که تو را در آغوش بگیرم و از خودم دور نکنم.

هوش مصنوعی: امید من ناکام است، زیرا آرزو دارم شبی را در آغوش و کنار تو سپری کنم.

هوش مصنوعی: من برای گرفتن تو به دام نخواهم افتاد، اجازه بده تا با زیبایی‌های خودت تو را به دام بیندازم.

هوش مصنوعی: زلف تو چشمان زیبای مرا مسحور کرده و من حتی با یک نگاه هم نمی‌توانم تمام زیبایی‌های چهره‌ات را ببینم.

هوش مصنوعی: به اندازه‌ای با ارزش و با اهمیت باش که بتوانم دلم را از اندوه پر کنم و چقدر خالی و بی‌ارزش است دلی که دیگر هیچ چیز با ارزش‌تری برای تقدیم به تو ندارد.

هوش مصنوعی: من و تماشای یوسف بدون چهره‌ی تو، چه غم انگیز است! چگونه می‌توانم این جام خالی را پر کنم و بی‌تو دردسر بی‌خود بودن را برطرف سازم؟

هوش مصنوعی: من هرگز چشمم را بر چهره بهشت نمی‌دوزم، زیرا خدا نکند که آن را به چهره تو که زیباست، ترجیح دهم.

هوش مصنوعی: دل من همچنان به خاطر تو می‌لرزد و اگر بخواهم احساساتم را بروز دهم و از راز دلم عبور کنم، نمی‌توانم.

هوش مصنوعی: درد تو، صائب، با درمان صبح من کاهش نیافته است. چگونه می‌توانم برای دل خسته و نزار تو چاره‌ای بیندیشم؟