هوش مصنوعی: من از تو، ای کسی که زندگی‌ام را برهم زدی، چه شکایتی بکنم؟ هرچند شکایت کردن فایده‌ای ندارد، نمی‌دانم از کجا شروع کنم.

هوش مصنوعی: در عمیق‌ترین نقاط روح من، رازها و کلیدهای احساساتم وجود دارد. این به چشم‌های من بستگی ندارد که آن را ببندم یا باز کنم؛ بلکه درون من چیزی بسیار عمیق‌تر و غیرقابل مشاهده است که راهی به شناخت آن وجود دارد.

هوش مصنوعی: پرندگان در دام گرفتارند، آه و ناله من به خاطر آن روزی است که من هم در دام تو گرفتار شوم و نتوانم پرواز کنم.

هوش مصنوعی: نگاه تو به من باعث شده که به خودم ببالم و لطافت بگیرم. حالا اگر بخواهم به دیگران ناز کنم، چگونه می‌توانم به تو ناز کنم؟

هوش مصنوعی: خضر در بیابان، به خاطر عشق و اشتیاقی که به من دارد، به اندازه‌ای دور نیست که نتوانم صدایش کنم.

هوش مصنوعی: اگر پرده کمانش از شیشه نازک‌تر شود، سنگ هم نرم‌تر می‌شود. اگر صدفی گوهر این راز را بگوید، بر کیفیت این تغییر تأثیر می‌گذارد.

هوش مصنوعی: حال من در آن روز طوری می‌شود که تو به وضوح متوجه‌اش خواهی شد، حتی دل سنگی تو را هم به خودم جذب می‌کنم و از آن چهره‌ای می‌سازم که همه چیز را نشان دهد.

هوش مصنوعی: چرخ روزگار با ظلم و ستم خود به سرعت می‌چرخد و اگر لب‌های مست من را با خمیازه‌ای باز کنم، حساب و کتابی از آنچه رخ داده، به وجود می‌آید.

هوش مصنوعی: من از عشق، با شجاعت و بزرگواری، گدایی می‌کنم و به اندازه‌ای صبر دارم که در درونم خون بجوشد و تحمل کنم.