هوش مصنوعی: من آن‌چنان نیستم که در باغ گل‌ها دستم را به دامن معشوق بزنم و با زشتی‌ها و دشواری‌ها مواجه شوم.

هوش مصنوعی: مدت زمانی که بهار می‌گذرد، آن‌قدر طولانی نیست که بخواهم گلی را روی عمامه‌ام بگذارم.

هوش مصنوعی: من هیچ‌گاه آزار دادن ارباب هوس را نمی‌پسندم، پس چرا گل را در قفس پرنده‌ای که گرفتار است بگذارم؟

هوش مصنوعی: دستیابی به هدف، چه خوب و چه بد، کار دشواری است و بهتر از این نیست که فقط بخواهم آینه را تمیز کنم و از زنگار آن بکاهم.

هوش مصنوعی: دل من به دلیل بی‌قیدی و آزادگی‌ام، مانند تسبیحی است که دانه‌هایش جدا شده‌اند. آیا دستم را به دور کمر کسی می‌پیچم که آن رشته را به هم وصل کند؟

هوش مصنوعی: بدون توقف به عمق زمین می‌روم، مانند قارون. اگر بخواهم به این درد تکیه کنم، به کوه‌ها پناه می‌آورم.

هوش مصنوعی: دل غمگین و ساکت من را رها کنید، زیرا اگر بر این تار بزنم، احساسم مانند یک علم و آگاهی عمیق و دردناک خواهد شد.

هوش مصنوعی: من از این دنیای دل‌زده می‌روم. آیا چند نانی که برای زندگی‌ام نیاز دارم، کافی است اگر مانند خورشید بر دیوار بتابم؟