هوش مصنوعی: چند وقت دیگر می‌توانم در جمع مردم عاقل و هوشمند باشم؟ شاید من فقط یک تخته مشق برای افکار بیهوده و نادرست باشم.

هوش مصنوعی: من از کعبه و بتخانه فراتر رفتم و دیگر نمی‌خواهم به آنها گوش فرا دهم. بعد از این، تنها به نغمه‌های دل خود توجه می‌کنم.

هوش مصنوعی: من از زیبایی چهره‌ام چنان سیرابم که گویی در دل دریا هستم، حتی اگر بر لب ساحل باشم.

هوش مصنوعی: دنیا به خاطر زیبا رویی محبوبم هست و من در بهشت به این فکر می‌کنم که به کدام یک از زیباهای اطرافم نگاه کنم.

هوش مصنوعی: همهٔ بخش‌های جهان به نوعی درست در خدمت محبوب من هستند، اما من که در عشق غرق شده‌ام و سردرگم هستم، نمی‌دانم به کدام چیز باید پناه ببرم.

هوش مصنوعی: پروانه‌ای که هیچ حساسیتی نداشت، سوخت و من را فراموش کرد. حالا نمی‌دانم به چه دلیلی باید در این گوشه‌ی مجلس بمانم؟

هوش مصنوعی: اگر از شادی‌های تو غافل باشم، ریشه‌ی غم در وجودم مانند زعفران به رشد و گسترش می‌رسد.

هوش مصنوعی: صیاد می‌تواند از غفلت من خوشحال باشد، اما به هیچ وجه نمی‌توانم از دام توجهم غافل باشم.

هوش مصنوعی: چرا باید از درِ حق به دنیای مردم بروم؟ اگرچه به نظر می‌رسد که از روی بخل باشد، ولی من دشمن کسی نیستم که بخواهد سوال کند.

هوش مصنوعی: در دل به شدت احساساتی هستیم که به شدت به ما فشار می‌آورد. چند بار باید این درد را تحمل کنیم و با این معضل سخت دست و پنجه نرم کنیم؟