هوش مصنوعی: چه نیرویی هست که من بتوانم از خودم جدا شوم و از این جهان بی‌احساس و بدون نگرانی، برخیزم؟

هوش مصنوعی: من در دور و بر تو به شدت تحت فشارم، بنابراین دست خود را بیفشان تا بتوانم از دامان تو برخیزم، ای سرو زیبای روان.

هوش مصنوعی: مغز انسان به مانند مغزی است که زیر پوششی قرار دارد و از ارتباط با دنیای شیرین و لذت‌های زندگی دور است. آیا هیچ‌وقت ممکن است که از این جدایی و حجاب رهایی یابم و به سرزمین واقعی خود برگردم؟

هوش مصنوعی: قبل از اینکه به خاک تبدیل شوم، مرا از زمین بلند کن تا بتوانم به طور واقعی از این روح کوچک برخیزم.

هوش مصنوعی: با سرعتی مشابه شعله‌های آتش که از آن بلند می‌شوند، من نیز به خاطر تو از حالت خود بلند می‌شوم و تغییر می‌کنم.

هوش مصنوعی: به خاطر مهارت و توانایی من در نوشتن، نمی‌توانم به سادگی از سر راه تو کنار بروم و به مانند سنگی محکم و ایستاده باقی بمانم.

هوش مصنوعی: چند بار در زندگی به فکر منفعت و ضرر می‌افتم، کجا می‌توانم عشق را پیدا کنم تا از این دنیا که پر از نفع و ضرر است، رها شوم.

هوش مصنوعی: سرو آزاده من، تا زمانی که ساده و بی‌پیرایه نشوم، نمی‌توانم از کنار آب روان به پاخیزم.

هوش مصنوعی: من در جایی قرار دارم که بسیار بالاست و این مکان به نوعی ناپاکی محسوب می‌شود. من به اینجا آمده‌ام تا از این وضعیت رهایی پیدا کنم و به دنیای دیگری بروم.

هوش مصنوعی: بدن من چنان با خاک پیوند نخورده که با صدای زنگ بیدار شوم.

هوش مصنوعی: هرچند که مانند سایه زمین‌گیر و پیر شده‌ام، اما به خاطر عشق و علاقه‌ای که به آن جوان سرو دارم، برمی‌خیزم.

هوش مصنوعی: به خاطر سختی‌های روزگار، خواب من سبک شده است و بستر نرمی ندارم که بتوانم به راحتی بلند شوم.

هوش مصنوعی: عمر ما کوتاه و فرصت برای انجام کارها محدود است، اما می‌خواهم که مثل نی که از خاک جدا شده، بلند شوم و فعالیت کنم.

هوش مصنوعی: من آن قدری قوی هستم که از آتش سوزان و خطرناک برخیزم و خود را از دامان آن بیرون بکشم.