هوش مصنوعی: چند روزی در وطن و در دل خاک بودم، اما حالا مثل خورشید که در آسمان افتاده، به سفر و دوری از وطن فکر می‌کنم.

هوش مصنوعی: در این بیت، اشاره به این است که به من آسیب‌هایی وارد شده که به خاطر رفتار برخی از عزیزانم است. این آسیب‌ها مشابه به نشانه‌هایی از گرگ و چربی هستند که بر روی من باقی مانده و نشان‌دهنده‌ی ناپسندی است که از طرف آن عزیزان در زندگی‌ام تجربه کرده‌ام.

هوش مصنوعی: زندگی موری به خاطر زشتی من تلخ نشده است؛ نه اینکه به خاطر ناخن‌ها یا بیهوده‌کاری‌هایی که انجام دادند، چون من مثل شکر هستم.

هوش مصنوعی: دل سنگی‌ام به خاطر ناامیدی‌ام می‌سوزد، و من مانند آب حیوان تشنه‌ام و از ریگ روان نیز بیشتر تشنه‌ام.

هوش مصنوعی: نیاز به آرامش و صبر در برابر مشکلات و چالش‌های زندگی را به تصویر می‌کشد. اگر نبود صبر، در برابر دشواری‌ها و حوادث، انسان قدرت مقاومت نداشت و ممکن بود به راحتی شکست بخورد. در واقع، صبر به عنوان یک وسیله دفاعی در برابر مصائب و سختی‌ها عمل می‌کند.

هوش مصنوعی: به خاطر بی‌وفایی و سختی‌هایی که روزگار برایم به ارمغان آورده، تمام جهات زندگی‌ام به خوابگاه زنبورها می‌ماند.

هوش مصنوعی: در آتش سوزاندم، سنگ و آهن به دشمن و دوست تبدیل شده‌اند. با این حال، من با دشمن و دوست مانند شیر و شکر رفتار می‌کنم.

هوش مصنوعی: من که آرزوی پرواز دارم و به زمین افتاده‌ام، جای تعجب نیست که بال و پرم تیره و تار شود.

هوش مصنوعی: ای آسمان پست، خوشحال نباش که من از دل خودم، مانند مروارید طلاسازی شده از تنهایی و کسادی، می‌توانم بر خلاف اوضاع سخت، نور و ارزش بیابم.

هوش مصنوعی: وقتی از جمع بیداردلان خارج شده‌ام، حس می‌کنم که دیگر هیچ چیز زنده‌ای در این جهان وجود ندارد و همه چیز به نظرم مرده و بی‌فایده است.

هوش مصنوعی: من از درگیری‌ها و مشکلات زندگی به شدت ناراحتم، به گونه‌ای که احساس می‌کنم وجودم زیر فشار سنگینی قرار دارد و درد مثل ناخن الماس بر روح و جانم می‌خورد.