هوش مصنوعی: دل سوخته‌ام مانند گلی که در آتش نمی‌سوزد، زیرا که از درد و غم خود به شدت رنج می‌برم.

هوش مصنوعی: در چمن زار غرق در زنگار هستم و امیدم به خاکستر کوره است.

هوش مصنوعی: من که هر نقطه ضعفم نشانه‌ای از سردرگمی و بی‌هدفی من است، بهتر است که مانند غنچه‌ی گل، خودم را در آغوش طبیعت رها کنم و به زندگی ادامه دهم.

هوش مصنوعی: من همچون شبنم، که به دنبال چشمه نور خورشید است، در این خانه تاریک و بسته به روزن نگاه می‌کنم و امید دارم که روزی نور به سراغم بیاید.

هوش مصنوعی: من با چشمان زیبا و بی‌نقص مانند لاغری که شکار می‌شود، به دور از بدی‌ها و چشم‌زخم‌ها هستم. این لباسی که به تن دارم، همچون زره‌ای از داوود مرا حفاظت می‌کند.

هوش مصنوعی: صائب می‌گوید: از صدای دلنشینی که به گوش می‌رسد، متوجه شدم که منتظر کسی هستم. در این میان، شور و شوقی در دل دارم که همانند بهار در گلستان است.