هوش مصنوعی: من دلی دارم که از تشنگی بی‌نهایت رنج می‌برد و به آب خوشی که از دست ساقی کوثر می‌چشم، امید دارم.

هوش مصنوعی: اگر جواهر واقعی ندارم، حداقل چشمی دارم که مانند جواهر می‌درخشد. اگر طلا ندارم، اما چهره‌ام به‌اندازه طلا زیباست.

هوش مصنوعی: دردی عمیق و غمگین در وجودم احساس می‌کنم که باعث آتش سوزی در درونم شده است، حتی اگر به ظاهر در مکانی امن و آرامش‌بخش باشم.

هوش مصنوعی: ریزش شراب از پیر مغان به اراده کسی بستگی ندارد، زیرا من همانند سبوی خالی، انتظار پر شدن دارم.

هوش مصنوعی: سرانجام چهره‌ام را روشن می‌سازد و در عمق وجودش بهاری دارد که مانند عنبر خوشبوست.

هوش مصنوعی: من به خاطر ارزش و جایگاهی که دارم، خودم را در موقعیت‌هایی قرار نمی‌دهم که از دیگران چیزی بخواهم. کافی است بگویم که درون من گنجی با ارزش وجود دارد و نیازی به درخواست‌های ناچیز ندارم.

هوش مصنوعی: اگرچه در این دنیا ممکن است ناتوانی‌هایی داشته باشم و از هر دو طرف زندگی با چالش‌هایی روبه‌رو باشم، اما باید شکرگزار باشم که هنوز توانایی‌هایی دارم و احساساتم زنده‌اند.

هوش مصنوعی: هر لحظه از ترس جدا شدن می‌روم، اما همچنان در دل خود ارزشی چون گوهر دارم که مانند رشته‌ای به وطنم متصل است.

هوش مصنوعی: آیا می‌توانم به آسانی از این دریا عبور کنم مانند حباب؟ زیرا در هر لحظه، جهانی جدید را تجربه می‌کنم.

هوش مصنوعی: اگر خارها در مسیر تو باعث زخم دل گل می‌شود، من با چه امیدی باید در این راه قدم بگذارم وقتی که خودم به خاطر ناز و غفلت تو آسیب می‌بینم؟

هوش مصنوعی: با اینکه به مانند شانه، دست‌هایم از کار افتاده و ناتوان شده‌اند، اما هنوز در میانه آن زلف خوشبو و زیبا، دستانم را در دستش دارم.

هوش مصنوعی: سود و سرمایه من از سفر به دنیا همین خاکی است که در کوچه تو بر روی آن ایستاده‌ام.

هوش مصنوعی: طوطی خوش صحبت من، به خاطر شیرینی کلامم به جای شکر، ناز و دلربایی دارم.

هوش مصنوعی: اگر لبانم از چشمه حیوان تر نشود، دل من همچون آینه از خوش اقبالی سکندر پر است.