هوش مصنوعی: من چیزی کوچک و بی‌اهمیت هستم، اما در درونم احساسات و آرزوهای بزرگی دارم؛ مثل یک دانه خاک که به وسعت دریا و صحرا فکر می‌کند.

هوش مصنوعی: خطرات و حوادث قدرت‌مند نمی‌توانند به من آسیب برسانند چون در خانه‌ای پنهان و ناشناخته زندگی می‌کنم که خاص و بی‌نظیر است.

هوش مصنوعی: چطور می‌توانم به چیزی کم ارزش مانند شبنم دل ببندم، در حالی که در چشم من نور و روشنی خورشید وجود دارد؟

هوش مصنوعی: دل سنگی من به خاطر ناامیدی‌ام می‌سوزد. زخم‌هایم نشانگر این هستند که راهی به سختی دارم.

هوش مصنوعی: من آدم صبر کمی هستم و دختر زیبایی که دل او مانند شیشه است در کنارم است. پس چه عجیب است اگر گاهی تصمیم به ترک شهوات و لذت‌ها بگیرم؟

هوش مصنوعی: در یک آغوش، چه تعداد از گل‌های امید را می‌توانم جمع‌آوری کنم؟ مانند یک گل، آرزوی یک آغوش پر از محبت دارم.

هوش مصنوعی: موم به خاطر سخنان شیرین و فریبنده کسی نمی‌تواند مرا به دام بیندازد. من شعله‌ور هستم و آتش وجودم را در بالاترین حالت دارم.

هوش مصنوعی: چشم‌هایم به قدری خمار و غمگین است که حتی وقتی گریه می‌کنم، حالت خاصی دارد. در دل می‌گویم که مثل خوشه‌های انگور، زیبایی‌های بالای آسمان را در وجودم دارم.

هوش مصنوعی: به نظر می‌رسد که آرزوی امید غیرممکن است، چرا که من چندین آینه در دست دارم اما نتوانسته‌ام تصویری از پرنده افسانه‌ای عنقا ایجاد کنم.

هوش مصنوعی: در این زمان، چشمانم مانند جویبارهایی درخشان، احساساتی turbulent و پر از غم را به دل دریا می‌اندازند. شبیه به گردابی که در وطنم پیچیده، در دلم احساس تنهایی و دردی عمیق دارم.