هوش مصنوعی: من آرزو دارم که بوسه‌ای از آن لب‌های شیرین و زیبا بگیرم و از خانه‌ای که به روی من بسته شده است، امیدی در دل ندارم.

هوش مصنوعی: چشم من مانند پیاله‌ای است که به لطف و بخشش پر از شراب است و من امید دارم که روزی خود را از عالم بالا دریافت کنم.

هوش مصنوعی: در اینجا سخن از درد دل و رنجی است که شخصی به خاطر زخم‌ها و مشکلاتش دارد. او احساس می‌کند که با وجود همه زخم‌ها و آلامی که دارد، نمی‌تواند به درستی با یک مشکل کوچک مانند خار دم آبی کنار بیاید. این بیان‌گر شدت و عمق درد و رنج اوست که حتی چیز کوچکی مانند خار نیز می‌تواند او را آزار بدهد.

هوش مصنوعی: در دل بیابان، حتی یک تکه ریگ هم نمی‌تواند مانند امواج دریا، عواطف عمیق من را تسکین دهد. من به خاطر صحبت با دریا، احساسات سوخته‌ام را درک می‌کنم.

هوش مصنوعی: من دانه‌ای که به دام افتاده را به دور می‌اندازم، زیرا تنها چیزی که از دنیا دارم، توشه‌ای برای زندگی آخرت است.

هوش مصنوعی: این جهان خاکی بدون درس‌های عبرت‌آموز همچون صدفی است که هیچ گوهر و گوهری درونش ندارد؛ از این رو، اگر من تمایل به تماشا و شناخت زیبایی‌ها دارم، هیچ عذری برای آن نیست که از ناپختگی و ناتوانی کودکانه‌ام ناشی شده باشد.

هوش مصنوعی: نگرانی و ترس از چیزهای ناخوشایند بیشتر از آنچه که به خاطر طمع و حرص به دنیا باشد، به من دست می‌دهد.

هوش مصنوعی: بدن من مانند سازه‌ای است که در حال ساخت آن هستم و این بدن، مثل بام خانه‌ای است که به خاطر دیدن و تماشا در نظر گرفته‌ام.

هوش مصنوعی: در خانه تاریک لیلی، مجنون حضور ندارد؛ اما من حضوری دارم که از پرده شب‌ها می‌آید.

هوش مصنوعی: دل من از جدایی بسیار گرفتار است و اگرچه در این دل پر از درد، به یاد آن موی پیچیده و زیبا هستم، باز هم نمی‌توانم از چالش‌های آن رهایی یابم.