هوش مصنوعی: شاید این دستارم شبیه به رنگ‌های شفق است که در حال شرابگون شدن است، چون به زمین افتاده و شبیه سحر به نظر می‌رسد.

هوش مصنوعی: هیچ وقت از گروه باده کسی نمی‌تواند با خیال راحت خارج شود، مگر اینکه من در کار خود جدی باشم.

هوش مصنوعی: چه فایده‌ای دارد که تو مرا سرزنش کنی، وقتی که سرنوشت هر صبح با عنوانی جدید بر سرم سایه می‌افکند؟

هوش مصنوعی: با دست‌های خود و دستارم کسی مرا نمی‌شناسد، چون صبحی که ریشه‌اش در دل شب پنهان است.

هوش مصنوعی: هیچ‌کس در بی‌خود شدن من نقشی ندارد، من به‌طور طبیعی در هم ریخته‌ام و مانند سحر، دچار آشفتگی شده‌ام.

هوش مصنوعی: عشق به شدت در وجود من تاثیر گذاشته است و هنوز هم مانند کف دریا، درون من به تلاطم و بی‌قراری ادامه می‌دهد.

هوش مصنوعی: سرم به خاطر زیبایی و ناز باید از چاک گریبان وجود بیرون بیاید، اما در عوض، به باد فنا رفته‌ام مثل شور و شوقی که وقتی دستارم را به سر می‌گذارم، دارم.

هوش مصنوعی: آیا من می‌توانم از راه مغان دور شوم؟ زیرا بدون می‌باران، کسی به من نخواهد نگفت که چقدر ارزشمندم.