هوش مصنوعی: چند امید به تو، ای ستمگر، داشته باشم؟ مانند نخل مؤمن که به گرمای آتش وابسته است، به حمایت تو دل خوش نمی‌کنم.

هوش مصنوعی: من نتوانستم محبت و عشق خود را پنهان کنم، زیرا مثل موم هستم که به راحتی نمی‌توانم درون خود را ببندم و رازهایم را مخفی کنم.

هوش مصنوعی: من همواره مانند سبزه‌ای هستم که به خاطر یتیمی‌ام دلم پر از درد و تشنگی است؛ حتی اگر به من آب حیات و خوشبختی هم بدهند، باز هم این احساس را دارم.

هوش مصنوعی: زخم من مانند گلبرگ‌های لطیف و شکننده است که از ناخنِ عشق شکافته شده. چرا باید بر لبم نشانی از صد بوسه بگذارم که شایسته‌اش نیست؟

هوش مصنوعی: روزهایی که در آن‌ها من به اوج افتخار و توانایی می‌رسم، چه تعداد دارد؟ آیا می‌توانم همچون یک دلیر و سوارکار با کمر بند و تیغی در دست، در این مسیر قدم بردارم؟

هوش مصنوعی: اگر از هیچ چهره‌ای زیبایی و شوری نتوانم چشید، دیگر بخت من در صورتی که سراغ جام ببرم، خوش نخواهد بود.

هوش مصنوعی: چشم صدف من نگاه به ابرها ندارد و راضی نیست. من اشک‌های شورم را از چشمانم می‌ریزم و آنها را مثل مروارید در دل خود نگه می‌دارم.

هوش مصنوعی: من تصمیم گرفتم که دیگر نامه نفرستم، زیرا دوزخی را نمی‌توان به کبوتر متصل کرد.

هوش مصنوعی: از خندیدن او تا زمانی که به من نگاه کرده است، به خاطر این که حرف‌های تلخی به من نسبت داده‌اند، شکرگزارم.