هوش مصنوعی: در رقابتی که من از شدت علم و دانش به وجود آوردم، حتی اگر کوه هم باشد، من توانستم به راحتی از آن عبور کنم و به سفر در بیابان بپردازم.

هوش مصنوعی: من دنیای خود را با چیزهای بی‌ارزش پر کرده‌ام و در حقیقت، آنچه برای زندگی پس از مرگ به همراه دارم، تنها مقدار کمی از خاک و عناصر دنیوی است که در این دنیا جمع کرده‌ام.

هوش مصنوعی: در اینجا شاعر به این موضوع اشاره می‌کند که در این دنیای ناامن و بی‌ثبات، گوهری با ارزش وجود ندارد و او به جای آنکه به دنبال چیزهای بزرگ و ارزشمند باشد، به همین حال که پایش دچار زخمی کوچک است، اکتفا کرده است. او نشان می‌دهد که قناعت و راضی بودن به وضعیت فعلی را برمی‌گزیند.

هوش مصنوعی: سفری که می‌توان درباره‌اش صحبت کرد، بار معنایی و احساسی نداشت. این سفر بی‌هدف و بی‌معنا بود که به تنهایی انجام دادم.

هوش مصنوعی: به جایی که می‌خواستم رسیدم و حالا می‌توانم در این دریا پر از خطر، با قدرت بیشتری حرکت کنم.

هوش مصنوعی: این زندگی ارزشمند را به خاطر ناآگاهی و آرزوهای بی‌پایه به هدر دادم.

هوش مصنوعی: برای ناراحتی‌ها و غم‌ها ارزش قائل باشید، زیرا من مانند شعله‌ای که در یک لحظه ناپایدار است، عمر خود را به خاطر یک خنده بی‌مورد تباه کردم.

هوش مصنوعی: زمانی که مهمانی دو جهان به خوبی برگزار نشود، چگونه می‌توانم به امام از سخن‌های پیچیده‌ای که از زلف آن باز کرده‌ام اشاره کنم؟