هوش مصنوعی: از امید به دیدار او و جدایی‌اش دست کشیدم و به زیبایی خیال او دلخوش شدم و به آن بسنده کردم.

هوش مصنوعی: دستم را به نشانه پشیمانی زخم کرده‌ام، زیرا از خودم ناراحت هستم که چرا به آغوش خیال او پناه بردم.

هوش مصنوعی: اگر پرنده‌ای که در تصویر من است، در سکوت و آرامشم حرکتی کند، احساس شوق و longing من را به پرواز در می‌آورد و گشوده می‌شود.

هوش مصنوعی: اگر سرو زیبا به تو نگاه کند و به خاطر بی‌نقصی‌ات حسرت بخورد، من با یک نفس و آه، چمن را سرسبز و معطر می‌کنم.

هوش مصنوعی: این بیت به این معناست که اگر کسی در تاریکی شب به دنبال دزدی برود، نشان‌دهنده جهل اوست. اما اگر دل من به خاطر زلف کسی دچار مشکل شود، این را برای او مجاز می‌دانم. به عبارتی دیگر، عشق و احساسات می‌توانند انسان را به سوی کارهای نادرست بکشند، اما این اشتباهات را می‌توان به سادگی بخشید.

هوش مصنوعی: اگر سرو درختی بر من سایه رحمت بیندازد، من نیز به خاطر قد و قامت تو، درختی کاشته‌ام.

هوش مصنوعی: در اینجا شاعر به نحوی از خود مراقبت می‌کند و تصمیم می‌گیرد که از امید به کمک‌های دیگران، به ویژه از شخصیت‌های امیدبخش، ناامید باشد. او با این عمل، به نوعی خود را از دریافت‌های عاطفی دور می‌کند تا از ناکامی‌ها در آینده محفوظ بماند.