هوش مصنوعی: در حالت بی‌خیالی و فراغت از فکر به دو جهان، آزاد و راحت بودم، اما وقتی به خود آمدم، از اوج و مقام بلند به پایین و زندگی عادی بازگشتم.

هوش مصنوعی: پای من بر گنجی قرار دارد به مانند دیواری که یتیمی به آن تکیه زده است. هر کسی که به من لطف کند و به من کمک کند، مانند دستی است که دست خود را می‌بوسد و در واقع به آبادانی من کمک می‌کند.

هوش مصنوعی: سفر ما همچون حالتی است که بدون اراده انجام می‌شود و همسان یک مهمانی در پیش داریم. آیا کسی هست که به ما کمک کند تا تنها با یک جرعه از چشیدنی‌های زندگی، به ما انرژی و یاری برساند؟

هوش مصنوعی: من در کار خود به نوعی گیر کرده‌ام که دیگر سرانجامی از آن نمی‌یابم، و این حال تنها به خاطر ذات و خصلت خودم است که مانند قلم فولادی محکم و باارزش است.

هوش مصنوعی: ای کاش باد خوشی و سعادت هر روز بر ما بوزد! هر کس در روز عید نیاید، به او تبریک نمی‌گویم!

هوش مصنوعی: مرغی که در چنگال گرفتاری است، صدا و ناله‌اش تأثیرگذار است و ممکن است به زودی به دام دیگران بیفتد.

هوش مصنوعی: خانه آینه به قدری کوچک می‌شود که نتواند شیرین بیستونی را در خود جا دهد، به طوری که او از فرهاد تصویر شود.

هوش مصنوعی: من هم همان گوهر قیمتی هستم که از دامن صدف دریا به زمین افتاده‌ام.

هوش مصنوعی: در شب، امید به دنیا آمد و روزی که خالی و بی‌حاصل بود، من از دل سنگین و دردناک زمان به وجود آمدم.

هوش مصنوعی: نمی‌توانم از فریاد خودم کمک و امیدی داشته باشم، زیرا هیچ کس دیگری نیست که به فریاد من گوش دهد یا به من کمک کند.

هوش مصنوعی: این شعر به این معناست که اگر آن کسی که به او علاقه دارد، پرواز کند و دور شود، هرگز او را از یاد نخواهم برد.