هوش مصنوعی: هیچ در باغی برای ما باز نیست؛ چرا که چشم ما به باغی که در آن بسته است، عادت کرده و نمی‌تواند آن را ببیند.

هوش مصنوعی: در دل انسان‌هایی که راضی و قانع هستند، جایی برای تردید و ناپایداری نیست. درست مانند اینکه در عمق دریا، لنگر فقط برای سنجش ارزش گوهرها استفاده می‌شود.

هوش مصنوعی: این بیت به بیان احساسات عمیقی از غم و تنهایی می‌پردازد. شاعر اشاره می‌کند که حتی اگر فردی در جایی جدید باشد، غم و یاد خاطرات دردناک همیشه با او خواهند بود. این غم می‌تواند او را در هر مکان و زمانی تعقیب کند و از دل او رخت بر نبندد. در واقع، غربت و اندوه را در وجود خود حس می‌کند و نمی‌تواند از آن رها شود.

هوش مصنوعی: در این بیت شاعر به مقایسه ارزش‌های ظاهری و درونی می‌پردازد. او می‌گوید که لعل و یاقوت، که انواعی از جواهرات قیمتی هستند، در برابر عشق و دیوانگی چیزی نمی‌باشند. در واقع، او تأکید می‌کند که ارزش واقعی در چیزهای عمیق‌تر و غیرمحسوس‌تر نهفته است و گوهر واقعی در درون آدمی است، نه در چیزهای مادی و قابل لمس.

هوش مصنوعی: شرایط سخت و دشوار برای کسی که دچار آسیب یا خسارت شده، در واقع اهمیتی ندارد. دل ما که پر از درد و غم است، نمی‌تواند با غم‌های بزرگ دنیا کنار بیاید.

هوش مصنوعی: اگرچه ما مانند سرو سرسبز و باشکوه در این باغ نیستیم، اما می‌توانیم گل‌هایی را از دامن خود برداشت کنیم که پیش از این چینیده‌ایم.

هوش مصنوعی: عمل اکسیر باعث می‌شود رنگی طلایی به وجود آید و مژه‌های ما با برگ‌های خزان مانند زرینی شوند.