هوش مصنوعی: زمانی که چهره زیبایت را نگریسته‌ام و از آن رو برگردانده‌ام، مژه‌ام مانند دستی است که برای حفاظت از چشمم در برابر دیدن دیگران در نظر گرفته‌ام.

هوش مصنوعی: من آنقدر به چهره‌ات نگاه کرده‌ام که وقتی به آینه نگاه می‌کنم، همان تصویر تو را می‌بینم.

هوش مصنوعی: روز و شب مثل مژه‌هایی که در مقابل چشم ظاهر می‌شوند، در حال گذرند. من پیامی را از نوشته‌های زیبا و تیره‌ی تو که همچون خط خوشی است، دریافته‌ام.

هوش مصنوعی: هر قدم که برمی‌دارم، از یاد می‌روم و زمانی به خود می‌آیم که متوجه می‌شوم دلم برای بوی تو تنگ شده است.

هوش مصنوعی: من با دل پر از غصه و ناامیدی، این گره را با دقت و دلسوزی درست کرده‌ام، گره‌ای که برای کسی که به او عشق می‌ورزم، به ارزش یک جواهر اهمیت دارد.

هوش مصنوعی: ای طوفان باقی، بر من بخشش کن، زیرا من این بار سنگینی را با امید به کمک تو بر دوش گرفته‌ام.

هوش مصنوعی: عشق به قدری مرا مشغول و سرگرم کرده که مانند یک آتش‌بس، در هر جایی به سر می‌زنم. حتی اگر منزل من هم سختی و دشواری باشد، باز هم همین حال و روز را دارم.

هوش مصنوعی: من از اسرار آسمان بی‌خبر نیستم، مانند نرگسی که هرچند همیشه در ته چاه است، اما همیشه نگاهش به بالا و به سمت نور است.

هوش مصنوعی: خدا نکند که از تقدیر و سرنوشتم ناله کنم، هرچند که همیشه زبانم بی‌زبان و خشک بوده، اما اگر چشمانم کمی اشک داشته‌اند، علامت ناراحتی من بوده است.

هوش مصنوعی: اگر در آینه به خود نگاه کنم و نتوانم خودم را بشناسم، این به خاطر آن است که به زیبایی و ادب اهمیت زیادی داده‌ام.

هوش مصنوعی: وقتی که بال‌های خود را به هم می‌زنم و به جمع افراد آزاد پرواز می‌کنم، چه فایده‌ای دارد؟ من که هر بار که پرواز کرده‌ام، درگیری و محدودیت دیگری را تجربه کرده‌ام.

هوش مصنوعی: دلش به خاطر بی‌توجهی و رفتارهای ناامیدکننده من غمگین و نازک شده است، مانند مومی که در نزدیکی آفتاب ذوب می‌شود، حتی اگر قبلاً سپری برای خود داشته‌ام.

هوش مصنوعی: چهره محبوبم از پس پرده زخم و درد نمایان شد و حالا روشن است که من نگاه دیگری به او داشته‌ام.

هوش مصنوعی: چرا باید از خورشید قیامت انتظار مدد داشته باشم؟ من که همیشه در آتش دل خود بسوزم و در رنج و سختی زندگی کنم.