هوش مصنوعی: گاهی به دل، گاهی به چشم، و گاهی از جانم، به دنبال تو می‌گردم. نمی‌دانم ای یار، کجا باید به دنبالت بگردم.

هوش مصنوعی: از شوخی هر لحظه‌ات در دنیای دیگری می‌چرخید، اما من با بی‌خیالی و نداشتن بال، نمی‌دانم کجا باید دنبالت بگردم.

هوش مصنوعی: من هنوز در آرامش نیستم و از بی‌قراری رنج می‌برم، حتی اگر در واقعیت هرجا که تو هستی، من هم در جستجوی تو هستم.

هوش مصنوعی: هرچند که تو به من نزدیک‌تر از رگ گردن هستی، اما هر لحظه به دنبال تو در این عالم بی‌خبر و سرگردانم.

هوش مصنوعی: از مکان مقدس دعا، عبادت‌ها پذیرفته می‌شود. اگر تو، ای نقطه کعبه عالم، را نیابم، پس به دنبال چه کسی باید بگردم؟

هوش مصنوعی: از ترس جنون چشمانم، تیر اندازی می‌کنم به سمت تاریکی؛ اگر بخواهم به اندازه عمر جاودانی، مانند خضر، به دنبال آب زندگی بگردم.

هوش مصنوعی: زمانی که شفا به عنوان نشانه‌ای از رحمت از آسمان نازل شود، من که مجنون عشق هستم، درمان خود را از مکان‌های درمانی و داروخانه‌ها نمی‌جویم.

هوش مصنوعی: این بیت به نوعی بیان می‌کند که دل‌های دوگانه و متعارض نمی‌توانند به درستی و به طرز واقعی عارف را نشان دهند. در حقیقت، شاعر به دنبال حقیقتی است که در وجود افرادی که ویژگی‌های معین دارند، وجود دارد. به عبارتی، او در جستجوی کسانی است که به زیبایی و حقیقت بیشتر نزدیک باشند و بتوانند او را درک کنند.

هوش مصنوعی: در این دنیا، هیچ نشانی از کسانی که با هیجان و گرم مزاجی رفتار می‌کنند، باقی نمی‌ماند. مانند پروانه‌ای که در آتش می‌سوزد و من در جستجوی رد پای آن در این دریای آتش هستم.

هوش مصنوعی: کلید خانه از پرنده‌ای به دست آمده است و قفل این خانه، نشان‌دهنده دلتنگی من است. اما چرا باید دل من مانند غنچه‌ای باشد که با نسیم صبحگاهی، زندگی تازه‌ای را جستجو می‌کند؟

هوش مصنوعی: دل سیه‌کار و سرشار از غم، به جای آب، درد و رنج مردم را می‌نوشد. حالا چه فایده دارد که من به دنبال زلف‌های دو تا باشم، در حالی که دل خودم پر از خونی است که باید تحمل کنم؟

هوش مصنوعی: هرچند که در غرب خبری از نور ایمان نیست، اما من با قلبی تاریک و ناامید، همچنان به دنبال آشنایی و راستینی هستم.

هوش مصنوعی: پرنده‌ای به نام هما از سایه من روزی می‌برد و خوشبختی به دست می‌آورد؛ من که بی‌خود و بی‌فکر نیستم، چرا که من نیز توسعه و موفقیت را از بال و پر این پرنده می‌طلبم.