هوش مصنوعی: زمین به خاطر عشق و شور و شوق من مانند نمک تلخ شده است و به‌جای این‌که من همچون مجنون از دامن بیابان برخواهم خیزید، احساس می‌کنم که درد و اندوه در من وجود دارد.

هوش مصنوعی: من مانند درختی بلند و سرسبز هستم که در فصل پاییز، برگ‌هایش یکی پس از دیگری می‌ریزند و این حالت درد و رنج را از سر تا پا در وجودم حس می‌کنم.

هوش مصنوعی: در اثر مشکلات و نواقص نمی‌توانم تحت تأثیر طوفان قرار بگیرم، زیرا در درونم از ارزش و گوهر زیادی برخوردار هستم.

هوش مصنوعی: هیچ نقطه‌ای در زمین نیست که مانند من، روشنی دل داشته باشد؛ آسمان نامه‌ای نوشته که در پیش چشم بینای من قرار دارد.

هوش مصنوعی: در این دریای بی‌قراری، چگونه می‌توانم خود را آرام کنم؟ چرا که اعضای بدنم از یکدیگر دور می‌شوند و احساس ترس می‌کنند، مانند امواجی که در دریا به هم می‌زنند.

هوش مصنوعی: من به دنبال خواسته‌هایم می‌روم، هرچند می‌دانم که در این راه، آغوش بیابان مرگ و ناامیدی انتظارم را می‌کشد.

هوش مصنوعی: من به فریبندگی و مهربانی آسمان اعتماد کردم و نفهمیدم که آنچه به ظاهر خوب به نظر می‌رسد، ممکن است در دل من دردناک باشد و به زودی به من آسیب بزند.

هوش مصنوعی: در این شهر پر از تنهایی، در هر کجا که باشم، جز در گوشه دل، احساس بی‌جایی و گم‌شدگی می‌کنم.

هوش مصنوعی: از تأمل در چشم‌های مست نرگس، حالتی برایم پیش آمده که مانند آتش می‌سوزاند و به جای شمع، بر سر بالین درمانگرم حضور دارد.

هوش مصنوعی: خداوند از برکت این بهارهای تازه حفظ کند، چرا که به واسطه‌ی هوای خوب، من نیز مانند سرو به قد و قامت می‌افزایم.

هوش مصنوعی: اگر در زمینه سخنوری توانایی داشتم و می‌توانستم کلامم را به شکلی زنده و مؤثر بیان کنم، آیا ممکن بود که اگر در بیان احساسات و دردهای سخن مشکل می‌داشتم، همچنان از من برای این کار درخواست می‌کردند؟