هوش مصنوعی: من می‌خواهم چهره‌ای با غمی عمیق داشته باشم که نماد سوگواری است و دلم را چون چشمان قربانیان که در آرامشند، آرام و آسوده می‌طلبم.

هوش مصنوعی: زبان خاموشی مانند غنچه ای پنهان است و من می‌خواهم که این سرپوشیدگی از فکر و اندیشه آزاد باشد و وجودی بی‌تأمل و خالی از دغدغه داشته باشد.

هوش مصنوعی: از میان بسیاری از مسافران، تنها یک نفر به مقصد می‌رسد. اما من به دنبال نشانه‌ای از منزل در راه‌هایی هستم که هنوز طی نشده‌اند.

هوش مصنوعی: کسی به سادگی من در این دنیا وجود ندارد، دنیایی که بی‌فایده است و من می‌خواهم حقیقت را از آینه‌ای که پاک نکرده‌ام، ببینم.

هوش مصنوعی: از باغی که به زیبایی و تنوع خود، چون نسیم صبح، هزاران گل دارد، من به خاطر دقت و سخت‌گیری‌ام، به دنبال غنچه‌ای هستم که هنوز باز نشده است.

هوش مصنوعی: ای کاش که غفلت نداشتم از درد و رنج زندگی، چون دل غمگین و بی‌خبر از مشکلات، آرامش و خوشحالی می‌خواهم.

هوش مصنوعی: من از دلخوشی که به خاطر غفلت وجود دارد، برای التیام زخم‌هایم به یاد آن آهو که پیدا نمی‌شود، به مشک سوده نیاز دارم.

هوش مصنوعی: من در سفرهای جدید نمی‌توانم همراهی پیدا کنم و به دنبال رفیقی هستم که در مسیر جستجوی علم و معرفت، تجربه‌های زیادی داشته باشد و خستگی راه را از سر گذرانده باشد.