هوش مصنوعی: از بی‌توفیقی و ناامیدی، از همصحبتانم یاری می‌طلبم و به جای گلی که باید از یار چید، از دیگران می‌چینم.

هوش مصنوعی: من از دیدن چهره درخشان و آتشین تو، گل میچینم و با شانس خوب، گل‌های بدون خار را از آتش برمی‌دارم.

هوش مصنوعی: من گلی را از زیبایی روزافزون آن محبوب می‌چینم که به جای خودم باشد؛ حتی اگر صد بار هم این کار را انجام دهم.

هوش مصنوعی: عشق من به قدری با نزاکت و ادب است که هرگز اجازه نمی‌دهد به چشم معشوق نگاه بی‌ادبانه‌ای بیفکنم. من تنها با احترام و محبت از زیبایی‌های او بهره‌مند می‌شوم و همچون گلی از چهره‌اش می‌چینم.

هوش مصنوعی: در هر نگاهی که به من می‌اندازند، شرم و حیا به رنگ‌های مختلفی در می‌آید و من از زیبایی آن چهره آتشین، هزاران گل رنگارنگ را به تصویر می‌کشم.

هوش مصنوعی: اگرچه از یک گل نمی‌توان چندین گل برداشت، اما من از دل زیبای آن محبوب، با وجود حجاب و پرده‌هایی که وجود دارد، زیباترین لحظات را می‌چیند.

هوش مصنوعی: اگر از دلی سنگین بر من بخواهد که به باغبان اشاره کند، من به دور از چشمانش، از در و دیوار گل می‌چینم.

هوش مصنوعی: مروت این است که شما از نگاه کسی که حیران و سرگردان است، دور نشوید؛ چرا که من رنج و مصیبت خود را از آن نرگس بیمار به دست می‌آورم.

هوش مصنوعی: از نادرستی‌ها و کارهای ناپسند خودم را در وجودم پنهان می‌کنم. اگر بخواهم برای افرادی که دور و برم هستند حسن نیتی نشان بدهم، باید تلاش کنم تا این نقایص را اصلاح کنم.

هوش مصنوعی: گلی که قبلاً از باغ مانند بلبلان می‌چیدم، حالا به خاطر یکنواختی، از غنچه‌ای که به وجود آورده‌ام می‌چینم.

هوش مصنوعی: خضر، که نماد دانایی و درک عمیق است، باعث می‌شود که زندگی شیرین، به تلخی بدل شود. زخمی که گل باعث آن شده، نشان‌دهنده درد و رنجی است که من از چیدن گل‌های خطرناک و آسیب‌زا متحمل می‌شوم.

هوش مصنوعی: در دنیای پر از بدی‌ها و مشکلات، برای من زخم و آسیب‌های روحی وجود ندارد؛ زیرا از دقت و توجه به زیبایی‌ها، مثل گل، حتی از آسیب‌هایی که خارها به وجود می‌آورند، یاد می‌گیرم و آنها را تحمل می‌کنم.

هوش مصنوعی: چشم من به خاطر بی‌احترامی‌ها پر از خار شده است، اما با مژگانم به‌چشم عزیزانم، خارهایی را که از راه محبت و دوستی برمی‌دارم.

هوش مصنوعی: چشمم از ترس وابستگی و دلبستگی به کسی، به قدری ترسیده که حتی از گل‌های بی‌خار هم بیشتر از خاری می‌چینم.

هوش مصنوعی: به راحتی نمی‌توان مرا فریب داد. من مانند گلی هستم که از آتش می‌روید و در دستانم تسبیحی دارم که از این گل ساخته شده است.

هوش مصنوعی: شاید به نظرتان بی‌اهمیت بیاید، اما من که به این افتخار می‌کنم که با قدرت و سرسختی خود از موانع عبور می‌کنم. همان‌طور که گردباد نمی‌تواند بر سنگی تأثیر بگذارد، من نیز با اراده‌ام از راه مردم دور نیستم و در جستجوی آنچه می‌خواهم به سراغ آن می‌روم.

هوش مصنوعی: از گل، فقط شبنم که به چشم می‌رسد نصیب کسی نمی‌شود، گلی که من از پشت دیوار و از دور می‌چینم.

هوش مصنوعی: صبح که می‌شود، گل‌ها می‌نمایانند و مانند خورشید از افق بیرون می‌آیند. من هم از دنیای نورانی که در اطرافم است، هر گلی را که می‌بینم، چیده و به دل خود می‌افزایم.

هوش مصنوعی: آیا کسی می‌داند که محبوب من، که زیبایی‌اش در همه جا پراکنده است، کجاست؟ چون هر طرفی که نگاه می‌کنم، از زیبایی او گلچین می‌کنم.