هوش مصنوعی: روزی که سرنوشت من را از چهار عنصر (آب، باد، آتش و خاک) ساخت، بستر زندگی‌ام به گرد و غبار آغشته شد و دیدگانم که راه جهان را می‌نگرند، در هم و غبار آلود شدند.

هوش مصنوعی: در غفلت و بی‌خبری مشغول بهشتی بودم، اما نمی‌دانستم که تلخی واقعی به دنبال خواب شیرینم در حال وقوع است.

هوش مصنوعی: کدام زمین بی‌مایه می‌تواند طعمه‌ی من شود، در حالی که آسمان مانند سینه‌ی کبک در برابر چنگال من است؟

هوش مصنوعی: از شدت عشق، هر مویی از بدنم مثل شمع می‌سوزد. من مجنون نیستم که چشمانم شمعی را روشن کند، بلکه شمعی در کنارم وجود دارد.

هوش مصنوعی: واعظ به من می‌گوید که از آینده بترس و خود را آماده کن، ولی او نمی‌داند که من همین حالا در عذاب و دردسر هستم و نتیجه کارهای گذشته‌ام را می‌بینم.

هوش مصنوعی: من در دنیای وحشت و ترس غرق شده‌ام و در این حال، منظره‌ی نازک و زیبا مانند ستارگان پروین در ذهنم می‌آید.

هوش مصنوعی: به خاطر بدی‌ها و کارهای زشتم قضاوت نکن؛ کافی است که بگویی من از افرادی هستم که آل یاسین را ستایش می‌کنند.