هوش مصنوعی: نمی‌دانم چرا افرادی که دردی ندارند، به راحتی بر روی خوشی‌های زندگی می‌غلتند. اگر روزی گل شادی از درونم بیرون بیاید، نمی‌دانم چگونه آن را چیدا کنم.

هوش مصنوعی: زبان من از زیبایی چهره‌اش در حال شکایت است، مانند اینکه نمی‌دانم چگونه با ناخن روی آیینه خراش بزنم.

هوش مصنوعی: مرا از عالم بالا جدا کن و صدای سخن را بشنو، چون در دل خود از ناراحتی و اندوه می‌نالم و نمی‌دانم چگونه تقاضای کمک کنم.

هوش مصنوعی: اگر وضعیت انسان‌ها در دنیا این‌گونه باشد، من جز بی‌توجهی به آنچه می‌بینم، راهی برای رسیدن به آرامش و امنیت نمی‌شناسم.

هوش مصنوعی: گل من از جنس شیشه و جام است و به نظر می‌رسد که وقتی از نوشیدنی خالی می‌شوم، نمی‌توانم بخندم و شادی کنم.

هوش مصنوعی: لباسی مثل عشق پروانه‌ای من وجود ندارد که پرده‌های دل را بسوزاند. نمی‌دانم چگونه می‌توانم دور کعبه به دور خود بچرخم.

هوش مصنوعی: من از کلام ناپخته و بی‌مصرف دور می‌شوم و درگیر آن نمی‌شوم. من مانند شراب کهنه‌ای هستم که نمی‌دانم در شیشه چه‌طور باید به جوش بیایم.

هوش مصنوعی: به خاطر شدت ناراحتی و درد، دست و دلم خیلی سرد شده و نمی‌دانم چگونه باید از روی کاغذ یک نقطه را غیر عمدی پاک کنم!

هوش مصنوعی: نگاه جسور من به دنبال نگاهی از عشق است، و نمی‌دانم چرا به هر لب شیرینی نمی‌توانم چسبیده و بوسه بزنم.

هوش مصنوعی: به خاطر اینکه نمی‌توانم با او صحبت کنم، از من خواسته که گناه خود را بیان کنم، اما نمی‌دانم چگونه این سوال را بپرسم، چون او خیلی بی‌رحم است.